Woonplek, geiten, Sipi Falls en 1e werdagen.

En daar zijn we weer….. het volgende typemoment. Bezint eer gij begint met lezen, want we typen nu in het internetcafe even tussen deze regels dat het een erg lange verslaglegging is.

Het is nu vrijdagavond 21.30 uur en Jos en ik zitten lekker buiten. Net bij de meiden de laptop gehaald en even een kopje thee blijven drinken. Gezellig! De hond van de buren komt even een kijkje nemen en loopt weer weg. Een poesje komt voorbij, kijkt even en loopt ook door, links een mannenstem die iets vertelt wat we niet verstaan en de krekels laten zich horen. De beestenboel rechts van ons is stli (kippen, kalkoenen en konijnen en een haanl) die beginnen morgen vroeg weer. En van verderop horen we de geluiden die van de disco/ontmoetingsruimte bij de markt komt.

Maar nu terug naar gistermorgen, de dag waarop ik Sara zag! Iedereen bedankt voor de felicitaties en leuke berichtjes. Heel leuk! Omdat we gaan verhuizen hadden ze een doos met versierspullen klaargezet om het nieuwe huisje te kunnen versieren, een beertje met 50 op de buik, felicitaties en als kado kaarsen die gemaakt worden door de straatjongens. Ze ruiken heerlijk. De eerste app’ s komen binnen o.a. van Jos jr. die zich het Lugandees ook eigen probeert te maken: Jeballee Mam, (Hallo mam)  . De koffers weer inpakken, verbandartikelen voor de kliniek, de voetballen van GFC en groentenzaden bij Willem en Paul gelaten. Die krijgen een goede bestemming. Volgepakt met z’n allen de bus in op weg naar Katajamba, de naam van het terrein in het dorpje Mpumudde. Je merkt dat het Ugandese beeld al wat gewoner wordt voor ons. We grijpen niet direct meer naar het fototoestel. Op de plek van bestemming kennisgemaakt met de beheerder die ook onze buurman is. Een bewoonster van het terrein kwam met open armen op ons af om ons te omhelzen. Daarna zien we haar alleen nog maar in zichzelf gekeerd rondlopen. Op het gras ligt iemand te slapen en een ander loopt huppelend met een kruiwagen met jerrycans erop naar de waterpomp. Allemaal mensen die hier opgevangen worden op dit niet afgesloten terrein en er lekker hun gang kunnen gaan. Sommigen zeggen hello, how are you en anderen zitten rustig, liggen of lopen stilletjes voorbij. Ze doen geen vlieg kwaad. Ineens komen rechts van ons een tiental kalkoenen en kippen voorbij lopen, even later ligt er een hond op onze veranda te slapen. Ja, een bijzondere plek om te wonen. De 4 meiden wonen zo’n 50 meter van ons af en Andre verblijft bij Paul en Willem. Een beetje inruimen en dan zet Willem Charlot, Jetje, Jos en mij af in Jinja. Inkopen doen voor de party om 17.00 uur ;-). Lekker geluncht, een chapati (pannenkoek) met een verse fruitsalade, samen voor 0,90 euro. Jos een cheeseburger (klaargemaakt als een tosti ) 2,70 euro. Ineens wordt het iets frisser en komt onze 1e Africaanse regenbui er aan. Gelukkig van korte duur. In de supermarkt cake, chips, bier en cola gekocht voor “ het feestje” en nog wat dingetjes voor in ons nieuwe huisje. Op de boda boda weer terug naar de markt in Mpunudde op zoek naar een tafeltje voor buiten. Bij een werkplaats terecht gekomen en na afdingen een kleintje gekocht. Zo, ook weer opgelost. Zo gauw je in Mpumudde bent willen kinderen aan je hand meelopen. Ze genieten van de aandacht die ze dan krijgen. Bij ons huisje heette de overbuurman ons welkom en begon samen met een groepje kinderen Happy Birthday te zingen. Jos had de veranda versierd, het zag er leuk uit. Ook Paul en Andre waren er en Marjorie en Silvia kwamen aangelopen en gaven een leuk kadootje; een schilderijtje met een giraffe erop gemaakt van bananenblad. Gezellig bij elkaar gezeten en over de bijzondere verblijfsplek gesproken zo midden tussen de Ugandese bevolking. En nee, de likeur kwam niet tevoorschijn ;-) (voor de insiders). Daarna een opfrisbeurt en gelukkig deed de w.c. het! Jos ging met de buurvrouw 2 gele jerrycans vullen bij de waterput want er kwam geen water uit de kraan. Hij werd geholpen door een bewoner van Katajamba, een vrolijke man die niet wilde dat Jos pompte, hij zou dat wel doen. Hij ging er flink tegenaan en bracht het water op een kruiwagen naar ons huisje. Daarna ging hij weer huppelend weg. De bedden opgemaakt en de klamboe opgehangen, foto’s van de jongens op de muur geplakt en de gekregen foto’s van “ de platzakke” neergezet. Even de knop om want je kunt niet Schoon zeggen tegen dit huisje. Om 20.45 uur met Charlot, Silvia en Marjorie naar de markt, 2 min. lopen, om te gaan eten in het locale restaurantje. Erg leuk! Een kale ruimte met 3 tafeltjes. Op de vraag: wat is er te eten, werd eerst gezegd wat er allemaal niet te krijgen was: geen beans, geen poscho, chicken was er wel maar die was voor morgen. Er waren nog 2 vissen en vlees, niet duidelijk welk vlees. We vroegen naar chapati, die was er niet maar kon ze wel op de markt gaan kopen. Dit dus besteld met cola. De dop werd er op de rand van de deur afgeslagen. Een kleine t.v. stond aan. Echt geweldig zoals dat allemaal gaat. Het was gezellig en leuk. Toen terug naar het huisje. Afgesproken dat we met een aantal de volgende dag zo rond 9.00/9.15 uur naar Makenke lopen, waar de 4 straatjongens hun huisje hebben en waar de bouw is. Jos gaat daarna tegen 11.00 uur met Willem spullen kopen.

De eerste nacht, niet zo heel lekker geslapen, Bij Jos leek het of hij op een plank lag (dun matrasje) en ik lag in een kuil. ’s Morgens om 6.30 de haan gehoord en even later stemmen. Het leven komt op gang. Toch weer in slaap gevallen en toen we goed wakker werden was het 9.07. Oeps, we zouden met de meiden meelopen. Even gebeld en gezegd dat onze plannen veranderen en we niet meelopen. Eerst nog schoonmaken in het huisje en als Jos weg zou gaan zou ik naar Makenke gaan. Even later bleek dat een van de meiden het wat moeilijk had. Jos ging op de boda boda naar zijn afspraak in de stad en ik bleef met haar op ons terrasje. Even praten en toen afgesproken om samen om 13.00 uur naar de stad te gaan. Heel Ugandees dus om de plannen te wijzigen als dat zo uitkomt. Voor we gingen nog de keuken schoongemaakt en dat zonder water uit de kraan maar iedere keer uit de jerrycan. Ook wassen we af met koud water en het gaat allemaal. In de stad gegeten (Jos was klaar en sloot zich aan) , foto’s bij de webblog geplaatst en in een paar souvenirshops gekeken. Voor Jos ging de morgen als volgt: Op de boda boda naar het afspreekpunt waar Willem en Andre hem met de bus ophaalde. In Jinja, Ayupe opgehaald. Dat is de collega lasser. Naar een markt gegaan waar Jos met Ayupe de spullen gingen kopen. Het was een markt waar hoofdzakelijk gereedschappen en toebehoren als schroeven, bouten te koop was. Jos als enige blanke voelde zich een bezienswaardigheid, er werd steeds geroepen dat hij op hun plekje moest komen kopen. Gelukkig wist Ayupe precies waar hij moest zijn. Ayupe spreekt goed engels, is erg vriendelijk en in overleg werden de nodige spulletjes gekocht. Er werd een jongen opgetrommeld die alle spulletjes op een fiets moest laden om naar het busje te brengen. Hij kreeg daar 0,15 euro voor. Nu is alles compleet voor de lascursus. Maandag nog wel alles aansluiten. Het begint al heel gewoon te worden om de boda boda te nemen. Voor 0,45 brengt hij ons samen naar ons huisje. Op de markt nog een nieuwe matras gekocht voor Jos. Ei, tomaat en ui gekocht voor het avondeten. Nog opgeruimdm en aan het eten begonnen. Komt de buurvrouw aanlopen met een gegrilde maiskolf, voor het dessert. Erg leuk! De douche doet het niet dus maar water in een teil en wassen! De vochtige doekjes komen goed van pas. Het bed in want morgen is er weer een druk programma. Goodnight!

En nu is het zondagavond, 22.10 uur. We hebben er 2 leuke dagen op zitten. Zaterdagmorgen om 8.15 uur met de boda boda naar het huis van Willem. We gaan de projecten van het Lejofonds bekijken in Seeta Nazigo. Ook Andre ging mee. Om 10.20 waren we in Mukone waar we Daniel, de Ugandese coordinator oppikken en doorrijden naar het dorpje. Onderweg was weer veel bedrijvigheid en we kwamen langs mooie theeplantages. In Nederland hebben we met Herma en Leo contact gehad die zich inspannen voor dit fonds. Zij hebben geregeld dat we de projecten konden bezoeken. We gingen naar een school waar we werden ontvangen door Mr. Stephen en enkele docenten. In zijn kantoor vertelde hij wat het Lejofonds allemaal voor de school gedaan had. O.a. het maken van stoelen en tafels tot gordijnen en het bouwen van een toilletgebouw. Wij mochten het goede nieuws brengen van Herma en Leo dat er al een gedeelte van het benodigde geld bijeen was voor de bouw van een waterpomp voor op hun eigen terrein. Dit gaat dan in 2014 gerealiseerd worden. Nu gaan de kinderen van de school iedere dag een uur water halen wat van de lestijd af gaat. Hij was erg blij met dit goede nieuws. Ook de veiligheidsvestjes voor de boda boda rijders afgegeven die Natalie (mijn collega die 3 maanden in Uganda is geweest) heeft meegegeven. Ook dit werd met vreugde ontvangen. We werden rondgeleid door de school waar kinderen die van ver komen ook blijven slapen. In de 3 klassen werden we staande en in koor welkom geheten. Er waren 2 slaapruimtes, 1 voor de meisjes en 1 voor de jongens. In allebei matrassen op de grond en ieder kind had 1 tas met eigen spullen. Daarna met de auto een stukje verderop bij een gezin gaan kijken waar ze solarcooking toepassen. Gebruik maken van het zonlicht zodat je houtskool kunt besparen. Heel interessant. Onderweg in een locaal restaurantje gegeten, een rolex, dat is een pannenkoek met ei en tomaat. Erg lekker. Terug naar de school waar we mochten uitdelen. Naast de aktie die we met De Platzakke hebben gedaan hebben veel mensen om ons heen ons spontaan een donatie voor Uganda gegeven. Heel erg bedankt hiervoor. We hebben besloten om dat geld te besteden aan het geitenproject van het Lejofonds. Gezinnen die het verdienen en ook beesten kunnen verzorgen krijgen 2 geiten en 1 bok. Van de opbrengst van de melk en evt. kleine geiten kunnen ze de kinderen naar school laten gaan. Ook moeten ze de eerste 3 geboren geiten afstaan aan een ander gezin. Daarna mogen ze ze verkopen. In de laatste dagen voor vertrek kwam er ook nog geld (Ingrid, Anita en Marjo V.) en daarvan is een matras met waterdichte hoes, 2 dekbedsets en een klamboe voor gekocht voor een meisje van 14 die op een dun nat matrasje lag omdat ze nog niet zindelijk was. Wij mochten haar dit overhandigen. Dat was het eerste moment waarop bij mij de tranen kwamen. Het meisje was zo blij maar heel erg verlegen. Mooi dat mensen om ons heen dit mogelijk maken! Daarna een vergadering bijwonen van het geitenproject in een klaslokaal. Eerst uitleg, daarna een gebed en gezang, toen klappen voor de Mzungu’s die het mogelijk hebben gemaakt dat er geiten uitgedeeld werden. Wij moesten ons voorstellen en hebben verteld dat onze familie, vrienden en collega’s dit mogelijk hebben gemaakt. Buiten werden de geiten getagd, een plaatje in het oor met de naam van de geit (de naam van de gever) en een nummer erop. Dit ging met luid gekrijs. Een aantal geiten worden later in een ander dorp getagd en uitgedeeld. Er lopen nu in Uganda geiten en bokken met de volgende namen: Marion, Fred, Lizzie, Gertha, Joma, Anny, Marly, Kalo, KSW, Valk, Milan, Annemie en Serpie. Met de bok en geiten Plat, Zak (van de platzakke) en Gumke (De naam die Hay G. gaf)zijn we zelf over de weg en een zandpaadje naar het huis van Betty gelopen. Zij woont op een plek zonder water en stroom met haar 3 zoontjes. Toen ze ons aan zag komen omhelsde ze Jos superblij. Ze bleef maar zeggen thank you, thank you. Haar gezegd dat het een present was from our friends and family. Ze was echt superblij. Geweldig om dit te mogen doen namens al die gulle gevers. Dank jullie wel! Moe maar voldaan aan de terugreis begonnen, omderweg nog panne aan het busje maar door het aanduwen kwamen we toch weer in Mpummude. Natuurlijk aan de meisjes de dag verteld en toen lekker gaan douchen. Met KOUD water. Ja, it’s Africa! Met de meisjes naar de markt gegaan om kippetje te kopen als avondeten. Kippenvleugels die uitgespreid aan een stokje komen en op een houtskoolvuurtje worden gegrild. 2 voor Jos, ik heb me aan de chapati (pannenkoek) gehouden. Gezellig samen op ons terras opgegeten. Daarna nog een tijd met Dorothe gesproken. Zij is een student en heeft een slaapruimte vlak bij ons. Ze eet met de bewoners van katajamba. Ze was erg geinteresseerd in de cultuur van Nederland en hoe de dingen daar gaan. Ze vroeg naar de verschillen. Aangegeven dat het in Nederland veel drukker is met leven en werken. Dat wij daardoor niet zoals zij de was met de hand doen. Ze wist dat wij een machine hebben en een droger. Constant wel verteld dat het hier prima is maar dat je zo in Nederland niet kunt leven. Ze vertelde dat ze ’s morgens 1 ½ uur naar school liep en 1 ½ uur terug. (Ze loopt mank dus doet er iets langer over dan anderen). Nou, dat zie ik onze Tim niet doen hoor, trouwens, niemand in Nederland. Voor haar heel gewoon, dat is hier nu eenmaal. Ze studeert en krijgt in ieder geval economie en wiskunde. Ouders allebei overleden, ze heeft alleen nog een grootvader die (met de auto) 2 uur rijden van hier woont. Ook aangegeven dat ons huisje hier prima is maar dat we daar in Nederland niet in kunnen leven. (Klein en vies) Haar toen ook gevraagd of ze iets wil verdienen met schoonmaken. Erg graag dus. Er is ons aangeraden om niet zomaar geld te geven. Laat mensen er ook iets voor presteren. Projecten als Kisoboka werken ook op die manier. Een voorbeeld: wij hadden de voetballen van GFC gegeven aan Paul. Zegt Jos: zal ik ze even oppompen. Zegt Paul: dat hoeft niet, ze mogen blij zijn dat ze een bal krijgen, laat ze zelf de moeite doen om die bal ergens opgepompt te krijgen, niet alles aandragen. Dussss hebben we zonodig een hulp in de huishouding en dat is echt wel nodig. De badkamer is echt vies, vies, vies. Afgesproken dat ze de volgende dag even helpt. Maar heel leuk om zo samen gesproken te hebben en meer over elkaar te weten te komen. Dat was dus de zaterdag.

Zondagmorgen weer op tijd op want we gaan met Marjorie en Silvia naar The Sipi falls. 2 Watervallen in het Noorden van Uganda. Bijna 3 uur rijden in een luxe auto met chauffeur. Onderweg weer veel te zien, veel mensen lopend of met een fiets. Vanalles vervoerend. Water halen, Africaanse hutjes en een mooi landschap. 1 Waterval was 100 m. hoog en de andere was 68m. Bij eentje ook achter de waterval gelopen heel mooi. Een bergachtige omgeving met heel veel groen en mooie bomen. Daar geluncht (Ook hier werd gezegd wat er allemaal niet meer was) en om 15.00 uur weer de rit terug. Bijna geplet tussen een vrachtwagen en een busje in, het ging maar net goed. Een heel gezellig, toeristische uitje. Jos en ik nog even naar Jinja want we konden vanaf donderdag al niet pinnen. Op advies van de meiden naar een andere bank en jajaja, we hebben weer pieken! Thuis opfrissen en al snel kwam Dorothe, of ze kon poetsen. Ze heeft de halve badkamer alvast goed geschobd, morgen gaat ze verder. Ze was blij iets te kunnen verdienen, hoeveel dat zien we nog wel, we zullen haar rijkelijk belonen, echt een lieve meid. Ze vroeg om voor de volgende keer handschoenen te kope en omo. Het schoonmaakspul wat ik had was niet goed genoeg (soort ajax). Ook zijn we zo westers geweest (en op advies van paul) om de was door buurvrouw Josefien te laten doen. Voor 1,50 heeft ze vandaag onze kleren gewassen. Zij zijn er hartstikke handig in om al dat rode zand eruit te wassen, en echt, je kon soep trekken van de kleren. Nu hangt het schoon te drogen. Met Marjorie en Silvia nog lekker tostie in de pan klaargemaakt en toen aan het typen begonnen. Want als ik het niet bij hou dan vergeet ik echt wat we allemaal doen op een dag. En morgen begint dan het echte werk, Jos moet rond 9 uur in de hal zijn waar de lascursus plaats gaat vinden. We verwachten dat het op zijn Ugandees gaat dus poilla polla (rustig,rustig). We hebben wel gehoord dat de jongens er heel veel zin in hebben. En Jos ook! Mijn dag morgen? Ik weet het niet. In het begin met Jos mee en dan....??? We zien wel en vertellen het dan wel weer. Tot morgen!

En daar liepen we dan vanmorgen om 9.00 uur, van Mpumudde naar Makenke, over een rood, hobbelig pad. Zo’n kleine 10 minuten lopen en heel gezellig. Onderweg kwamen we al 2 cursisten tegen. Heel leuk. Het begroet elkaar dan ook met het vastpakken van de hand, dan de duim en dan weer de hand. Bij de hal was niemand te bekennen. Dus gewoon wachten. We zijn nog naar de bouw gelopen waar Charlot aan het verven was. Het schiet daar echt heel goed op en het wordt heel mooi. Toen een telefoontje, Paul was gearriveerd met alle lasspullen. Jos kon dus aan het werk met alles uitpakken, klaarleggen en de aanwezigen al laten zien wat het allemaal was. PMC Grubbenvorst heeft de apparatuur bekostigd en van Jos zijn werk zijn allerlei spullen zoals laskappen, lasbrillen, overals, rolmeter, hamer, diverse handschoenen en nog klein spul. Hartstikke fijn! Een hele tijd later kwam Ayupe om de kabels aan te sluiten, toen kon het testen en afstellen beginnen. En het werkt! De jongens waren erg geinteresseerd en vonden het echt geweldig. Jos deed het ook heel leuk, hij nam ze letterlijk bij de hand om te wijzen hoe je een lasnaad legt, hoe de stand van de hand is en dat je vooral slowly te werk moet gaan.
Jos zijn gevoel bij deze morgen: heel voldaan, een fijn gevoel dat je iemand iets kunt leren, leuk dat ze enthousiast zijn en luisteren naar je uitleg. Al is er maar 1 die uiteindelijk hier geld mee kan verdienen, dan is mijn doel bereikt! Het voelt fijn dat je misschien iemand een toekomst kunt geven.
Om 12.30 uur ging alles weer achter slot en grendel, iedereen ruimde mee op en het was genoeg voor vandaag. Dinsdagmorgen rond 9.00 uur weer present zijn. Voor mij stond de morgen in het teken van meekijken en het kopen van allerlei huishoudelijke spulletjes zoals een emmer, dweil, schrobber e.d. en natuurlijk omo. Dat koop je hier in kleine zakjes die bij ons gratis uitgedeeld worden om uit te proberen. Mensen hebben geen geld om grote hoeveelheden te kopen. Het hardste op zoek naar een nieuw douchegordijn, want die oude......! Maar helaas niet in Mpumudde te krijgen. Nog naar de 4 straatjongens gegaan die samen in een huisje wonen en door Kisoboka opgevangen worden en begeleidt, afgesproken om Saddam na de lunch engelse les te geven. Dus tegen half 3 weer terug naar Makenke. Jos even rustig voor het huisje de bal van de buurjongen repareren. Saddam is een heel aardige jongen die zo’n 10 jaar op straat geleefd heeft en lijm heeft gesnoven. Hij kent bijna geen engels en het komt ook langzaam binnen. Maar hij wil het heel graag leren. Is heel gemotiveerd. Ik had zo’n bordjes bij me waar je op kunt tekenen en daarna door het schuifje te bewegen de tekst weer kunt laten verdwijnen. Dat vond hij een leuke manier van oefenen. Ik heb me alleen op hem gericht en de anderen niet gepusht. Leuk om te zien dat Richard en Brian later uit zichzelf aansloten en ook wilden oefenen. Zij kennen al heel wat meer engels. Na een uurtje gestopt en afgesproken om morgen verder te gaan. Hoe e.e.a. precies gaat verlopen is even afwachten want ze gaan ook aan de cursus van Jos deelnemen. Het is voor de jongen sheel belangrijk dat ze bezig gehouden worden zodat ze niet in oude patronen vervallen. Toen zijn Jos en ik nog snel de stad in gegaan en YES, een douchegordijn gevonden! Nog naar de supermarkt en met dezelfde boda boda chauffeur die fijn gewacht had weer terug. Op de markt nog groenten gekocht en het was heel leuk , we kwamen Mandela tegen die ook de lascursus gaat doen en er vanmorgen bij was, hij riep tegen Jos: hello Boss, how are you? Tomorrow I’m coming! Leuk! En terwijl ik hier zit te typen loopt er een bewoonster van katajamba met ontbloot bovenlijf rond. Ook al weten we dat we niets te vrezen hebben toch merk ik dat Jos en ik haar volgen met onze ogen. Het is donker en wat gaat ze doen? Ze loopt nu een paar keer op en neer, heeft heel veel lol en gaat naar haar kamer. Ze leeft in haar eigen wereldje. Dorothe kwam vanavond om de badkamer verder te poetsen, ze was heel blij met alle gekochte spulletjes. Wij begonnen aan het eten en om 19.30 uur zaten we aan een heerlijke groentenomelet met crackers. Aan Dorothe gevraagd wat ze krijgt voor het poetsen (3 uur in totaal), ze vroeg 4000 UGS, dat is 1,20 euro. 1,50 gegeven en toen kregen we een flinke omhelzing. Een ketting en armband gegeven en weer een omhelzing. Voor ons zijn het geen bedragen maar voor hier is het ontzettend veel. Voor we naar huis gaan zullen we haar nog het nodige geven, eerst er achter komen waar we haar het beste in kunnen steunen. En schoon dat de badkamer is! Voor alle schoonmakers onder ons: een wasmiddel is inderdaad goed te gebruiken voor tegels e.d. Wel handschoenen aan! En dat was dan het dagje van vandaag. Het geeft een goed gevoel iets te hebben gedaan, terwijl het er zijn voor de mensen al vaak voldoende is. Je voelt je nu ook lekker thuis in de omgeving, past je aan aan het rustige tempo en het is genieten om samen in zo’n andere omgeving te zitten en zoveel te leren van deze totaal andere cultuur. Want wat zijn het tevreden, rustige mensen. Natuurlijk is er armoede en soms lopen kinderen naar ons toe en zeggen Mzungu, I’m hungry. Maar het is hun wereld. Dus accepteren we dat we vandaag geen water uit de kraan hebben en dat de kalkoenen midden over ons terras lopen. Is toch lachen! Genoeg voor vandaag, morgen gezond weer op! Zo dadelijk kijken of er water uit de kraan en douche komt of dat het wassen bij het teiltje wordt :-) .

Dinsdagmorgen: gisteravond is het wassen bij het teiltje geworden. Maar vandaag niet, vandaag heerlijk gedoucht en gewoon gedacht dat het water warm is. De ochtend van Jos: Om 9.00 uur naar de hal gelopen, een gezellige wandeling want je groet de mensen. Kinderen roepen Mzungu , mzungu. Er stonden al 5 mensen te wachten, de sleutel werd gehaald en de spullen werden uit het afgesloten hok gehaald en aangesloten. Wel weer even wachten tot Paul met de klemmetjes kwam maar in Uganda is wachten heel gewoon. 6 Jongens geleerd hoe je een lasnaad maakt. Ze waren erg enthousiast en konden moeilijk hun beurt afwachten. Het is een kwestie van veel oefenen, een vaste hand krijgen en het gevoel hoe het moet. In mijn ogen zit er 1 jongen tussen die er gevoel voor heeft, hij leert heel snel. Na de horizontale lasnaad zijn we ook de verticale naad gaan oefenen. De aanwijzigingen werden goed opgepakt, ze gingen zelfs elkaar corrigeren. Erg leuk om met zo’n enthousiaste jongens bezig te zijn. Om 13.00 nog de kapotte scharnier van de deur gelasd en toen naar het huisje om iets te eten. Afgesproken om om 14.00 uur verder te gaan met een andere groep. Dit is niet doorgegaan omdat er niemand kwam. Met Brian de zaak opgeruimd en lekker voor het huisje gaan zitten. Na een biertje vielen de ogen dicht. Toch wel een intensieve morgen geweest. Maar ik heb wel een heel goed gevoel.
En mijn dagje begon met het schoonmaken van de kuipstoeltjes en het schrobben van ons terrasje. Toen geleerd om Pyromaantje te spelen want ze kennen hier geen vuilnisophaaldienst. Dus stook je zelf je afval op. Daarna een kijkje bij Jos nemen en genieten van de manier waarop hij in het Engels de jongens lassen leert. Ben heel trots op hem, hij kan echt iets betekenen! Ik wilde met Saddam weer aan de engelse les maar hij was er niet. De andere jongens waren naar de lascursus dus ook Marjorie en Silvia konden niet met hen “ werken” . Dus buurvrouw Grace gevraagd of we iets voor haar konden doen en ja, er moest nog onkruid in de groententuin weggehaald worden. Nou ja, niets doen is ook maar niets dus kappen en harken. Het zag er later wel erg mooi uit. Het valt me trouwens op dat iedereen zijn plekje goed schoonhoudt. Langs de wegen ligt overal troep maar het eigen stukje rode aarde wordt met een takkenbos iedere dag geveegd. ’s Middags nog even naar de stad en om 16.00 uur waren we volgens afspraak in Soweto, de sloppenwijk buiten de stad. Normaal zit iedere dinsdag een groep vrouwen onder de Mangoboom om ideeen voor sieraden uit te wisselen. Nu was dat niet zo omdat de burgemeester een vergadering had ingelast. Toch met Aisha gesproken en een paar voorstellen gedaan. Daarop vroeg zijn mij of ik mijn voorstellen met de andere vrouwen wilde delen. Een afspraak gemaakt voor a.s. donderdag. Marjorie en Silvia hadden het idee om een Soweto-middag te organiseren. Een middag waarop de vrijwilligers met de kinderen allerlei spelletjes doen en ook iets leuks voor de vrouwen organiseren. Dit gaat over 2 weken plaatsvinden. Thuis gekomen was Jos even een dutje aan het doen. Het klimaat in Uganda en dan ook nog eens werken put uit. Ik lekker gedoucht en om 18.00 uur hadden de meiden een feestmaal klaar: gefrituurde chapati met knoflookboter, warme groenten en kippenworstjes. En Jos jr. en Tim.... ik heb zelfs al 2 x paprika gegeten!! Begin het zelfs al lekker te vinden. Waar Africa toch al niet goed voor is ;-). Jos en ik nog even de markt op voor het eten van morgen want dan maken we een aardappelsalade, gewoon van allerlei spulletjes die er te koop zijn en dat is niet heel veel. Naar het maakt je wel creatief. En nu is het 21.15 en ga ik dit hele verhaal afsluiten. Morgenmiddag willen we het gaan plaatsen. Was gisteren en daarna vandaag de planning maar het komt er maar niet van. Morgenvroeg heeft Jos de cursus en ik ga bij de mobile kliniek helpen. Hoe dat verloopt lezen jullie dan over een week wel weer. Ook de mobile kliniek is er door toedoen van Paul en Willem gekomen. Zij doen met stichting Kisoboka heel veel voor mensen in Makenke en omgeving. Voor nu: bedankt voor het lezen, heel veel groetjes en veel plezier in Nederland en SEBA BULUNGHI (Een fijne dag nog). Toedeloe, Jos en Yvonne.