We zitten er helemaal in !

Jeballee allemaal, Tijdens het uplaoden in het internetcafe op woensdagmiddag alvast begonnen met het verslag van vandaag. Want foto’s downlaoden duurt wel heel lang maar we denken dat het voor jullie wel leuk is om iets te zien.

Vannacht een verschrikkelijke nacht gehad. Gisteravond spoelde de w.c. niet meer door. Geen ramp, we hebben de gele jerrycans vol met water dus die worden in de w.c. geleegd. Maar vannacht ging de stortbak zich vullen en wel druppel voor druppel, 2 druppels per seconde. Wat is dat irritant als je wil slapen. Het klinkt ook heel hard omdat het verder stil was. Ik was blij als de koelkast aansloeg of een of ander apparaat in de omgeving zodat dat gedruppel even weg was. Het ging uren door. Jos sliep er uiteraard doorheen en ik dacht dat ik gek werd. Uiteindelijk in slaap gevallen. Om half 6 werd ik wakker omdat ik moest plassen en toen was de stortbak gevuld. Maar niet gebruikt want dan zou het weer van voor af aan beginnen! Vanavond dus ook maar niet meer doorspoelen maar de jerrycan gebruiken. Weten we dat ook weer.
Om 09.00 uur zijn Jos en ik naar Makenke gelopen. En daar was dus een probleem want de patienten voor de mobiele kliniek zaten allemaal in de banken op de plek waar Jos de lascursus geeft. Na overleg met de beheerder werd besloten dat Jos in de andere hoek les zou geven. (Eigenlijk liever niet om te voorkomen dat anderen in het vuur gaan kijken.)
Verslag van Jos: 5 Cursisten waren aanwezig en een uur later waren we met 11. Er waren ook weer nieuwelingen gekomen. Nadat alles weer aangesloten was volgde er uitgebreid uitleg in het Lugandees door een inwoner van Makenke. Ook hij is lasser van beroep geweest en was door Paul gevraagd om theorie te komen geven. Een leuke vriendelijke man. Hij waardeerde het zeer dat ik deze cursus kwam geven en wilde graag de theorie in het Lugandees geven. Erg fijn omdat ik niet alle termen in het Engels ken. Hij deed het op een leuke manier en maakte de jongens duidelijk dat welding (lassen) een beroep met toekomst is in Uganda. Er werd goed geluisterd en veel vragen gesteld. Na deze uitleg heb ik hem bedankt en hij zei het erg leuk te hebben gevonden om nog eens met zijn beroep bezig te zijn geweest en hij zou nog een keer langs komen. Toen weer verder gegaan met waar we gisteren gestopt zijn. De groep is wel erg groot, morgen eens kijken of we niet in 2 groepen kunnen werken. Nu komen ze allemaal ‘s morgens en kunnen ze niet genoeg oefenen. Heel vaak aangegeven dat ze de kap of een bril moeten opzetten en niet zonder dat in het vuur moeten kijken. Dat vinden ze toch wel lasting. Om 12.00 gestopt en met de jongens op gaan ruimen. Het was voor de jongens weer een leerzame morgen en ik was ook erg tevreden.

Yvonne: Om 9.15 kwam Zr. Theresia. Zij is een 72-jarige zuster uit Oostenrijk van de orde Queen of Apostels. Ze heeft 20 jaar in Indie gewerkt en is nu sinds 7 jaar in Uganda. 4 x Per week gaat zij naar een plek in de buitenwijken van Jinja om een arts te assisteren. Op woensdag dus in Makenke. Even later kwam de arts, hij werkt bij een ziekenhuis en komt op de woensdagen naar Makenke. Hij begon als eerste met een stuk papier zijn stoel en tafel af te vegen, dat viel me wel op! Hij zit in een klein kamertje waar een klein tafeltje, een stoel en een kast staat waarin de medicatie wordt opgeborgen. Daarnaast is een kleine ruimte waar de zuster zit met een paar kleine tafeltjes waar de medicatie in dozen op wordt gezet en een bank voor een 6-tal wachtenden. De rest wacht in de aangrenzende hal waar dus ook de lascursus is. Zo kon ik tussendoor eens bij Jos gaan kijken. Om half 10 waren er denk ik al zeker 50 wachtenden en de dokter begon. Iedereen schuift dan weer 1 plaats op en het verloopt heel rustig. Nu sluiten we af want de foto’s staan op het webblog. We gaan weer terug naar Mpumudde. Doei.

En weer verder met waar ik gebleven was. Het is nu donderdagmiddag 17.00 uur. Jos zit lekker in het zonnetje een puzzel op te lossen. 2 hanen vliegen elkaar in de nek, onze vriend de huppelaar heeft het seintje van Jos goed begrepen :-) . Jos had de 2 gele jerrycans op het terras gezet en hij komt ze in een kruiwagen gevuld brengen. Wel gestuurd door iemand anders. De geit staat te grazen en een kip springt in de lege kruiwagen. Een paar kinderen spelen verderop. Heel vredig dus allemaal
.
Terug naar gistermorgen: Zr. Theresia vroeg of ik de pillen wilde aftellen. Als een patient bij de dokter is geweest dan komt die persoon terug met een groen briefje waar de medicatie op staat. Dat geven ze aan de zuster en zij maakt de zakjes met pillen klaar. De zakjes worden van gebruikt papier gemaakt. Aan de binnenkan staat tekst. Er komt dan bijv. op te staan: 2x3. Dit is dat er dan 3 x daags 2 tabletten moeten worden genomen. Net andersom dan bij ons. De patient betaald aan de dokter 1000 USG dat is 0,30 euro. Incl. Medicatie. Uiteindelijk gaat het geld naar Zr. Theresia. Zij betaald de dokter 50.000,00 UGS , dat is 15,00 euro. Van het geld dat overblijft wordt nieuwe medicatie gekocht wat vanuit Kisoboka wordt aangevuld. Er gaan pillen weg voor malaria (veel), hoge bloeddruk, maagklachten en een paar keer een antibioticakuur. De pillen zitten in grote potten en worden op de deksels uitgestrooid. Vanaf daar tel ik af in de zakjes, 42 van die en 25 van die. Net wat de dokter voorschrijft. Sommige medicatie zit op strips. Als iemand klaar is bij de dokter dan kan de volgende naar binnen en schuift iedereen 1 plaats op. Het is dus duidelijk wie er aan de beurt is en het werkt prima. Van de lege doosjes mag ik kaartjes knippen waar de naam van de patient en de datum op komt te staan. Dat moeten ze bij een volgend bezoek weer meenemen. Voor de wachtende kinderen had ik kleine plastic diertjes bij me en ballonnen. Zr. Theresia vond dit erg leuk en vroeg of ik de volgende keer ook weer ballonnen mee wilde nemen. Want woensdag ga ik weer helpen. Zo rond 13.00 uur kwamen Richard en Brian binnen (2 straatjongens van het project van Willem en Paul). Richard had last van zijn ogen. Hij had die morgen met Jos meegedaan. Ik Jos maar even gebeld en die zei dat hij het beste naar de dokter kon gaan. Dus hij kon aansluiten in de rij. Jos kwam even later en zei lachend tegen Richard: You stupid Boy! Jos had verschillende keren gezegd dat hij de kap of bril op moest zetten maar Richard was een tikkie eigenwijs. Jos met hem mee naar de dokter en hij kreeg oogdruppels en paracetamol. Dus het bed in en ogen dicht. Hij was de laatste patient. Is het helpen nuttig geweest? Het is natuurlijk supersimpel werk maar door de hulp hoeven ze niet meer bij de zuster in de rij te staan, het schiet dus wel meer op. De zieke kan sneller naar huis. Dus prima om te doen. Om half 3 hadden we opgeruimd en kon ik iets gaan eten. Wel een lange zit!
Na het eten hebben we de aardappelsalade voor ’s avonds klaargemaakt, de tomaten voor de bruschetta en bananenyoghurt. Buurmeisje Maria kwam een vaas met bloemen brengen. Lief he. Bloemen geplukt in de tuin en een lege fles doormidden gesneden als vaas. En ook dat werkt prima! Als de kinderen op het terrein Jos zien dan roepen ze heel hard Jossie, Jossie en rennen op hem af. Heel leuk. Samen naar het internetcafe en lekker geplaard om het allemaal erop te krijgen. (2 uur) Toen op zoek naar het winkeltje wat Aisha mij geadviseerd heeft om spullen voor armbanden te maken te kopen. En ja, ik was helemaal happy want ze hadden de spulletjes waar ik naar op zoek was. Nog een rondbektangetje besteld maar die is er pas over een week. En toen een dodemansrit. Het was inmiddels na 19.00 uur en hartstikke druk in Jinja stad. Wij op de boda boda die tussen het verkeer manoevreerde. Achter de stinkende uitlaatgassen en kris kras tussen de andere boda’s en busjes. De knieen soms 5 cm van een busje af. Levensgevaarlijk! Toen we buiten de stad waren was het donker en de chauffeur nam een andere weg dan die wij gewend waren. Het hobbelige zandpad om het plaatsje heen. Wij dachten allebei, wat gaat hij toch doen? Ik was toch blij dat ik niet alleen was. Maar uiteindelijk kwam alles goed en zijn we veilig aangekomen. Marjorie en Silvia kwamen “op de eet” en we hebben gezellig buiten gegeten. Na de eet hebben Jos en ik afgewassen en de meiden zijn voor ons drinken gaan halen. Daarna, met ook Charlot erbij, nog gezellig buiten gekletst en een voorbeeldarmband gemaakt voor de volgende dag. Om 23.00 uur het bed in gegaan en heerlijk geslapen! (Geen gedrup van de stortbak)

Donderdag 25 juli (alweer). Jos: Om 9.00 uur weer rustig over het weggetje naar Makenke gelopen. Onderweg kwam ik 2 cursisten tegen die met mij mee liepen. Toen kwam Brian, een jongen van de bouw, voorbij op fiets. Even gepraat over de gele verf die hij bij zich had om de douche van het vrijwilligershuisje te verven . Hij fietste verder en even later kwam ik hem weer tegen. De plastic zak was gescheurd en de verf lag over de zandweg. Met de hand en het deksel probeerde hij zoveel mogelijk verf terug te doen in de blikken. Hij baalde uiteraard als een stekker. Hem een andere, steverigere, tas gegeven. Bij Isaak de sleutel gehaald en even bij Richard gekeken. De ogen zagen er al beter uit maar aangegeven dat hij vandaag de ogen rust moest geven. Morgen weer lassen. Bij de hal alles weer aangesloten en begonnen met de eerdere lessen te herhalen. Er waren 8 cursisten. Men komt het liefst in de morgen dus dat maar zo gelaten. Paul kwam nog een paar onderdelen brengen voor een kunstwerk wat aan elkaar gelast moest worden. Dit tussendoor gedaan en de jongens laten zien hoe het moest. Verder gegaan met een lasnaad maken tussen buizen. Weer een stapje verder dus. Om 12.00 uur gestopt en opgeruimd. Gedoucht, gegeten en lekker op het terras gaan zitten. Even later naar de markt gelopen om drinken te kopen. Bij de poort van het terrein kwam ik een man . Zoals gebruikelijk hallo zeggen en een praatje maken. Hij was leraar van de lagere school in de buurt en hij vroeg of ik de school wilde zien. Natuurlijk meegelopen! Een oud, vervallen stenen gebouw met kapotte ruiten. Het waren 3 klassen en hijzelf woonde er ook. Er waren nog een paar kinderen aanwezig die netjes een hand gaven en zich voorstelden. Hij zij dat de kinderen voor mij moesten bidden dus ze vouwden de handen en gingen bidden. Schijnbaar zag ik eruit of ik het nodig had. Daarna zongen ze nog een Ugandees liedje. Hij liet buiten nog de speelplaats zien, een grasveldje waar een stuk of 5 autobanden waren ingegraven om mee te spelen. Daarna samen teruggelopen en op de kruising afscheid genomen en bedankt voor de rondleiding. Niet meer naar de markt gegaan want Yvonne belde dat ze thuis was. Het was 14.50 uur.

Zo, ga weer afsluiten want het is 18.00 uur en we gaan een boda boda opzoeken om ons naar de afgesproken plek te brengen. Vanavond lekker uit eten met z’n allen! Tot Morn!

En nu is het vrijdagmiddag 13.00 uur en probeer ik weer even bij te schrijven.
De donderdagmorgen van mij: Om 8.00 zat ik een cracker te eten en kwam met buurvrouw Catherine aan de praat. Haar uitgenodigd om te gaan zitten en over Katajamba gesproken. 27 Mensen vangen zij en haar man (en natuurlijk het hele gezin) op. Allemaal mensen die geen familie meer hebben en anders op straat zouden leven. Ze proberen een veilige plek te geven waar ze zichzelf kunnen en mogen zijn. Mensen met verschillende achtergronden en ziekten. O.a. dementie en psychisch. Ze worden 2 x per week gewassen. De rest doen ze een beetje zelf. Ze krijgen eten en ze worden soms aan het werk gezet zodat ze ook lichaamsbeweging krijgen en niet de hele dag alleen maar zitten. Ze hebben veel te danken aan een Nederlande Bisschop Jozef Willigers die veel gebouwen heeft neergezet. Hij heeft 40 jaar in Jinja gewoond en is het vorig jaar overleden. Ook Willem en paul hebben een gebouw bekostigd. Ene Theresa uit Nederland heeft het huis waar de meiden wonen laten bouwen wat ze nu dus verhuren. Van dat geld kopen ze voedsel. Heel erg leuk om zo met haar te praten. Ik vroeg haar naar Dorothe, omdat zij student is en hier woont. Toen kreeg ik te horen dat er voor haar geen plaats meer was op Katajamba. Zij slaat de mensen en voert niets uit. Verschillende bewoners klaagden al langer dat zij zo gemeen tegen ze doet. De vorige dag had ze de dekens van een paar mensen uit het raam gegooid. Een andere Dorothe dus dan die wij hebben leren kennen. Catherine liet me het kamertje zien waar Dorothe sliep. Er stonden 3 bedden met allerlei dekens en lakens erop, kapotte matrassen en ik zal de geur maar niet beschrijven. Op de bedden zat het dementerende vrouwtje en de vrouw die laatst in het donker rondliep. Het bed van Dorothe was leeg. Even later zag ik in het midden van het terrein Dorothe staan bij haar spullen. Er even heen gelopen en gevraagd of ze ergens terecht kon. Ze wist nog niet waar. Ik wist ook niet goed wat te zeggen dus gaf haar een hand en zei: God bless you, waarop zij Amen zei. (Ze is heel gelovig) Ja, wat waar is of wat niet? We zullen er niet achter komen. Om 9.45 de boda boda naar Soweto genomen, de sloppenwijk. Het is iedere keer weer een beetje onderhandelen over de prijs want ze willen meer van de Mzungu’s want die hebben geld. (Komt me nu een kip aanlopen, schijt op het terras :-) en wil naar binnen lopen, Kssst) En het is ook vaak dat je met een volle portemonnee een briefje van 1000 aan het zoeken bent wat 0,30 is. Dit probeer je dan zo te doen dat ze het niet zien. Onderweg weer door de vuilnisbelt gereden. De driver vertelde dat er chemicalien bij het verbrande afval wordt gedaan en dat dat dan compost voor de tuin wordt. Het stinkt er behoorlijk en je ziet een aantal mensen tussen het afval zoeken naar bruikbare dingen. Bij Aisha aangekomen zat een groep dames onder de boom die geld aan het verzamelen waren. Iedere week brengt ieder lid van (ik noem het maar) de kralenclub 1000UGS = 0,30 mee. Dit wordt op de bank gezet. Zo sparen ze voor het kopen van nieuwe materialen. De dames vonden het voorbeeld wat ik gemaakt had erg leuk. Er werd gelachen om de bungelende kralen. Dat hadden ze nog niet gezien. Uitgelegd dat ze zich zo onderscheiden en dat het dan misschien beter verkoopbaar is. Met Aisha samen nog een armband gemaakt en ze pakte de aanwijzigingen snel op. Ze liet haar eigen materialen zien en ze had niet veel om wat van te maken. Voorgesteld om samen papier en kralen te gaan kopen. Vanaf dat moment is het heel normaal voor haar dat ik betaal. Ze zijn ook niet anders gewend dan dat de mzungu’s betalen, die hebben geld. En dat is natuurlijk ook. We hebben niet voor niets met de platzakke een aktie gehouden om juist iets dergelijks te kunnen doen.Toen ik daar zo onder de boom op een laag houten krukje zat (auw mijn k...)heb ik eens rondgekeken. Kinderen amuseren zich prima en vallen de volwassenen niet “ lastig”. 3 Kleintjes speelden onder een stuk zeil. Verderop was een grotere jongen een gele jerrycan aan het schrobben. Achter mij een vrouw aan de trapnaaimachine. Een vrouw zat op de grond met 3 kleintjes om haar heen rijst aan het uitzoeken. Een vrouw was de bladeren van een soort kool aan het afkloppen. Blote en half aangeklede kindjes spelen met elkaar. De kip met haar kuikentjes loopt tussendoor en een vrouw lag op een mat te slapen. Een afvalvuurtje is aan het smeulen en ik zit met Aisha en een andere vrouw op een bankje en ik vind het heel normaal om daar te zijn en te proberen iets toe te voegen. Zij hebben nog bijpassende oorbellen gemaakt en daar ook direkt bungelende kralen aan gemaakt. Ze pakken het idee dus snel op. Met Aisha naar een volgend wijkje gelopen om papier te kopen. Door de smalle steegjes, iedereen groetend of even stil staan om een praatje te maken. Het gewone leven in de sloppenwijk. Al lopend denk ik ook: dit is niet te beschrijven, dit moet je mee maken. (Jos en ik hebben dit al vaker tegen elkaar gezegd) Voor 7,50 papier gekocht (is dus veel). Daarna kwamen we weer een lid van de kralenclub tegen en zij wilde mij een kadootje geven. Ik kreeg een klein tasje gemaakt van langwerpige papieren kralen. Ik heb knielend bedankt en daarmee toon je heel erg je waardering. Toen kreeg ik van de vrouw waar we het papier kochten nog oorbellen. Ze hebben eigenlijk niets en toch geven ze! Met Aisha naar de stad gereden naar de souvenirwinkel waar Paul en Willem contacten hebben. Het bleek dat de vrouwen van Soweto daar al spullen verkopen. (Zo zie je dat je elkaar af en toe niet helemaal begrijpt want op een eerdere vraag of ze ergens iets verkopen werd nee gezegd). De eigenaar gaf aan dat hij voldoende had. We lieten de nieuwe gemaakte armbanden zien en dat dit bij de Europeanen misschien wel aan zou slaan. Uiteindelijk mogen we de volgende week terug komen. We kwamen in het winkeltje ook nog een van onze medereizigers tegen die besloen heeft om a.s. zaterdag terug naar huis te gaan. Afgesproken om samen morgen te gaan lunchen . Ik wilde Aisha op eten en drinken trakteren maar toen we bij een restaurantje waren gaf ze aan ramadam te hebben dus pas om 19.00 uur mocht eten of drinken. O.K. ik heb toen ook maar niets genomen. Naar het winkeltje gagaan voor kralen en daar voor zo’n 25 euro gekocht inclusief de vernis die over de kralen heen gaat. De vrouwen gaan nu kralen maken en ik ga nog bij Flavours vragen aan de Nederlandse eigenaresse of zij deze armbanden wil verkopen. Dat zou mooi zijn omdat het een restaurantje is waar heel veel blanke mensen komen. Afscheid genomen van Aisha, (God bless you, thank you, zei ze) en terug naar huis. Pff 14.50 uur en honger en dorst (mag ik eigenlijk niet zeggen hier in Africa). Samen met Jos elkaars morgen uitgewisseld. Wat is er toch weer veel gebeurd! Ik zou ’s middags met de meiden naar Nile resort gaan zwemmen maar daar was het nu te laat voor. (We hadden al eerder contact gehad en ik had gezegd dat ik misschien na kwam.) Samen nog naar de markt gelopen om een stoeltje erbij te kopen bij mijn “ vriendin” van het huishoudelijk artikelen winkeltje. You are lost, zei ze toen ze me zag. Als ze iemand kennen en die zien ze 1 dag niet, dan is het you are lost. Je legt dan uit waar je geweest bent en dan is het weer goed. (Het dementerende vrouwtje komt voorbij, zwaait , zegt iets in het Lugandees en loopt op blote voeten weer verder). En nu sluit ik af want ik ga lunchen in Jinja. Tot weer!

Hallo, we zijn er weer. Gewassen en geschoren! Jaja, eindelijk na 2 dagen weer een (pis) straaltje uit de kraan. Wel kunnen douchen want daar zit schijnbaar een tank met water waar nog wat in zit. Zaterdagmorgen is het en Josefien is de was aan het doen. Aan Catherine gevraagd of zij iemand wist die zou willen poetsen. Want jaja, Dorothe is er dus niet meer. Jos wilde al een advertentie zetten in het plaatselijke krantje ;-) . Volgens Catherine zou Josefien dat graag doen wat dat deed ze vaker. Ook weer opgelost dus. Jos is door het gekukeleku van de haan ook maar vroeg opgestaan. Hij heeft het beest wel even verwenst. Jos heeft net een afspraak gemaakt met Ayupe die naar ons huisje komt. Er moeten nog spullen voor de lascursus gekocht worden. Ook zijn we al naar de markt geweest om zakjes Ariel te kopen en we hebben lange spijkers met een dikke platte kant van doorsnee 2 cm gekocht waar we (met hout) een sieraden rekje van willen maken. We vroegen 10 spijker en dat gaat dus niet omdat ze alleen per kilo kunnen wegen. Dit met zo’n (voor ons) ouderwetse weegtschaal met gewichten. Het komt niet in ze op om daarna te kijken hoeveel 10 stuks dan zijn, dus hebben we er nu veel. Prima!
Terug naar gisteren waar ik gebleven was: Donderdagavond dus gaan uit eten. Charlot, Marjorie en Silvia en ook Ellen en Simon. Ellen is een vrijwilligster die al een half jaar hier is en het helemaal niet leuk vind om terug naar huis te gaan. De afgelopen 10 dagen is een vriend van haar naar Uganda gekomen en samen hebben ze een safari gemaakt. Daar kwamen ze dus gisteren van terug. Erg lekker gegeten, een 3 gangen menu met vlees en vis en heerlijke frietjes. Met drank erbij voor 25,00 voor 2 personen. En dat is dus heel duur! (nee hoor, geen wowdeal! )Het duurde wel allemaal heel lang, maar dan heb je ook wat. En in het donker weer terug naar Katajamba. Ik vind dat toch echt niet prettig rijden ook al reed de driver goed. Bij Charlot was dat anders, zij rook een dranklucht en de driver ging ook flink door de kuilen. De volgende keer gaan we het toch maar anders doen, Charlot en ik bij elkaar en Jos alleen, van te voren ook niet over nagedacht.

Vrijdagmorgen weer vroeg op gestaan. Loopt even later het dementerende vrouwtje met haar armen vol gebukt langs ons huis. Ze heeft een koffer en dekens, al haar spulletjes dus. Ik ken dus een paar woorden Lugandees waaronder Tugenda Wakkah (wij gaan naar huis). Ik zeg dit 2 keer en wijs richting haar kamer, waarop ze alle spullen neer legt, aan de andere kant gaat staan, alles weer oppakt en terug naar haar kamertje gaat. Even later komt ze weer gewoon voorbij lopen. Lief mensje! Met z’n allen naar Makenke gelopen. Onderweg 30 mandazi’s gekocht (oliebollen zonder krenten) voor 1,80 euro! Die verkoper had een goede start van de dag. Jos naar de hal voor de cursus en Marjorie, Charlot en en ik hadden afgesproken om door Makenke te gaan lopen en een praatje met families te maken. Dit ook op advies van Paul, ga eens kijken hoe ze leven. Marjorie is juffrouw en ze is op zoek gegaan naar kinderen die niet naar school gaan (geen geld), om ze in kleine groepjes wat Engelse woorden te leren. Rondgelopen en ook het kerkje bekeken. Een hal met banken waar op zondag een (Halleluya) dienst wordt gehouden. Daar willen we de volgende week zondag heen gaan. In de buurt woont de voorgangster, Pastor Louis. Ook met haar gesproken, ze zat aan de trapnaaimachine te werken. Ze koopt 2e hands kleren en gaat die vermaken en weer doorverkopen. Marjorie had een naadje los dus dat werd ter plekke even gemaakt. 2 Mannen waren een heel diep gat aan het maken. Een stond beneden en schrapte aarde in een emmer wat door de andere man naar boven werd getrokken. Het was een nieuw toillet! Een vrouw zat mais schoon te maken met haar zoontje die gevaarlijk een mes vast hield. Ze gingen popcorn maken. Zo lopend rondom de huisjes zie je de armoede maar toch ook de rust die er heerst. Wel veel kinderen die eigenlijk op school behoren te zijn maar dus geen geld hebben om het te betalen. Het schoolgeld is heel verschillend en ligt aan de leeftijd van het kind. Van wat ik hoorde tussen de 3 euro tot 18,00 per 3 maanden. Je denkt dan ook na over de besteding van het (Platzakke) geld. Schoolgeld is dan een mooi iets. Met Willem en Paul eens overleggen hoie we dit moeten doen want het geld aan de gezinnen geven is geen optie, dan verdwijnt het ergens anders naar. Zo lopend kwamen we ook 2 grotere kinderen tegen waarvan de moeder bij de Waranji stokerij aan het werken was. Het geld wat ze daar verdienen wordt niet gebruikt voor schoolgeld. Marjorie vraagt aan de moeder of ze les mag geven en daar is moeder heel blij mee. Ondertussen is Ayupe gearriveerd en is Josefien aan het poetsen gegaan. Ze pakt het grondig aan! Jos heeft nog contact met Willem want Ayupe wil spullen kopen maar het budget is op. Jos bekijkt dus of wat Ayupe wil kopen zinvol en duurzaam is en besluit dan een besteding van 120 euro van het platzakke geld te doen. Hij gaat samen met Ayupe de stad in. Terug naar de dag van gisteren. Na het rondlopen in Makenke afgesproken dat er ’s middags om 16.00 uur een voetbalwedstrijd zal zijn. De jongens gezegd dat ze iedereen moeten vragen. Nog even gekeken bij het lassen waar Jos iedereen op mandazi trakteerde. De man van de theorie was er uitleg aan het geven. Hem nog een zakje voor zijn gezin meegegeven. De morgen van Jos: 9 Cursisten waren weer present. Het is niet gelukt om er 2 groepen van te maken, iedereen wil in de ochtend. Dat is dus langer wachten om te kunnen oefenen. Je merkt dat door te herhalen en veel te oefenen ze allemaal vooruit gaan. De lasnaden worden strakker, het gaat steeds beter. De theorieman was er en heeft een en ander verduidelijkt. De oliebollen vielen goed in de smaak. Aangegeven dat de volgende les de volgende week donderdag is. Dat vonden ze wel jammer maar ja, ik wil ook iets van het land zien. Opgeruimd, naar ons huisje gelopen en me opgefrist. Douchen doe ik later op de dag want er staat nog een voetbalpartijtje op het programma. Lekker voor het huisje gezeten en om 16.00 uur richting voetbalveldje gelopen.
Yvonne weer: Bij het huisje iets gegeten en gaan typen tot het tijd was om naar de stad te gaan voor de lunchafspraak bij Flavours met het medereisgenootje. Ze was er goed aan en blij dat ze naar huis ging. Ze gaf me een rood stenen hartje omdat ik toch een beetje haar moeder was geweest. Lief! Flavours is ook het restaurantje waar ik wilde vragen voor de verkoop van de armbanden. Anneke kwam even later, ik vragen EN ZE GAAT ZE VERKOPEN!! Ik was echt zo superblij. Ze vond de armbandjes erg leuk en dacht ook wel dat er bij de Mzungu’s een markt voor is. Als dit toch een klein beetje gaat lopen dat kunnen veel kinderen van Soweto af en toe naar school. Helemaal Happy weer terug naar huis gegaan om naar de voetbalwedstrijd te gaan kijken want het was inmiddels 16.15. Ik kwam de jongens tegen en met hen naar het veldje gelopen waar 3 koeien aan het grazen waren. Jos kwam ook en toen was het wachten wat in Uganda zo gewoon is. Een uur later werden er palen in de grond gegraven zodat er 2 doelen waren en kon het partijtje beginnen. Ja, en voetballen doen ze overal hetzelfde! Met veel plezier werd het balletje getrapt. En ja, Old Mzungu Jos kon er wat van. Volgens de meiden maakte hij later nog een sprintje van voor naar achter, iedereen voorbij en GOAL! De jongens vonden het prachtig en er werd met de vuisten tegen elkaar gebonkt. Zelf ben ik na een tijdje naar huis gegaan om lekker te douchen en op te ruimen. Zij zijn nog doorgegaan tot het donker werd, 19.15 uur. Toen douchen en met z’n allen hebben we bij ons het eten klaargemaakt. Silvia en ik hebben op de markt bij 5 vrouwen iets gekocht. Bij de een de uien, bij de ander de tomaten enz. Want je gunt ze allemaal wat inkomen. Het menu was, chapati, worstjes, stokbrood met knoflookmayonaise en op het laatst was de groentensoep klaar. Een banaan als toetje. We komen hier niets te kort. Ook leuk om dat zo met z’n zessen te doen. Om 23.00 gaan slapen. Moe maar weer een prachtig dagje!

En nu is het dus de zaterdagmorgen. We hebben ons voorgenomen om vandaag een rustdag in te lassen. Na 14 dagen vol nieuwe indrukken nu even een dagje relaxen en bijkomen . Als het weer het toelaat vanmiddag naar Nile resort om te zwemmen. (Gisteren was het bewolkt en een beetje regen) Nu schijnt het zonnetje volop. Het is inmiddels 12.17 uur en Jos is nog niet terug. Josefien is klaar dus ik heb gevraaagd wat ze krijgt voor het wassen en poetsen. 10.000,00 zegt ze, dat is 3 euro! Ze zegt erbij: als je het niet hebt dan betaal maar later. Ik schaam me als ik in mijn portemonnee alleen briefjes van 50.000,00 heb en zeg dus dat ik betaal als Jos terug is. Tussen de bedrijven door vanmorgen is het buurmeisje op verzoek van mij 10 samosas (gefrituurd deeg met een groentenvulling 0,03 per stuk) gaan halen voor het hele gezin en snoepjes. Josefien deelde het uit en de kinderen komen dan knielend bedanken. Dat voelt echt raar maar is hier de cultuur. Morgen gaan we voor 4 dagen weg. Het zouden er 3 zijn maar gisteren hoorden we dat we pas woensdagavond terug komen. Dus heb ik Isaak gevraagd tegen Zr. Theresia te zeggen dat ik woensdag niet naar de mobiele kliniek kan maar wel de week erna. Morgen gaan we eerst naar Mukono waar we een Kindertehuis opzoeken waar Greet (een collega) een sponsorkindje heeft. Namens haar een kadootje overhandigen en natuurlijk het tehuis bekijken. Het wordt geleidt door 2 nederlanders die er ook een school en ziekenhuis bij hebben. Daarna gaan we door naar Kampala, de hoofdstad van Uganda waar we om 18.00 uur een dansvoorstelling bijwonen. Maandag de hele dag rijden naar Murchinson Falls, een nationaal Park waar we the big 5 hopen te zien. We gaan een dinsdag een gamedrive doen (rijden door het park), een boottocht en klimmend of in de auto naar de top van de waterval. Op woensdag reizen we dan weer terug. We gaan op Safari! Zo, nu ga ik eens mijn jongens bellen en zo dadelijk naar de stad om Jos te treffen. Vanmiddag nog proberen dit verhaal te plaatsen.
Voor alle vakantiegangers onder jullie; heel veel plezier gewenst en voor alle volhouders; bedankt voor het lezen.

Nog even snel het laatste erbij nu we in het internetcafe zitten. Jos is vanmorgen goed geslaagd met Ayupe. Een stuk spoorrails gekocht want daar kunnen ze ijzer op ombuigen/rechtmaken en een ventilator gekocht. Ook nog hout om een sieradenstandaard te maken. Leuk om met een Ugandees zo door de stad iets te kopen. Hij weet de weg, veel mensen kennen hem en je komt op allerlei plaatsen. Nu echt: HOIJE !