De eerste dagen

Hallo allemaal,

Het is maandagavond 21.00 uur als ik dit type. Paul en Willem hebben een vrijwilligerslaptop dus het is handig om hier op te typen, op een stick zetten en dan op de blog. Dat zal wel woensdag worden. Wat hebben we de afgelopen dagen gedaan?

Zondagmiddag, met z’n allen de bus in naar de Itanda Falls, een waterversnelling in de Nijl waar ook veel geraft wordt. Een prachtig stukje natuur van Uganda. We hebben Marjorie en Silvia opgepikt, 2 vrijwilligers die er al 2 1/2 week zijn en die 3 maanden blijven. Onderweg is veel te zien, kleine dorpjes waar het zich langs de weg afspeelt. Winkeltjes, wonen en leven. En rood, rood, rood zand. Stof, stof, stof. En hobbelig, hobbelig, hobbelig.
Daarna naar de Nederlandse Pater Picafet. Een bekend persoon, hij heeft veel gedaan voor de mensen in Uganda. Een van zijn laastste projecten is de aanleg van een groot bosbouw-project. De dorpelingen mogen het hout dat gekapt moet worden ophalen om daarmee hun warm eten klaar te maken.
Hij woont al sinds 1970 in Uganda en heeft net zijn mooie huis aan de Nijl klaar. Een prachtige plek om te wonen. Naast het bos wat hij heeft aangelegd hebben we kennis gemaakt met een gezin. Zij wonen in een lemen hut en de vrouw des huizes was een maaltijd aan het koken. Een zwart keteltje met hengsel op een houtvuurtje. Als een plaatje uit een boek. En daar loop je dus tussen. Het is zo onwerkelijk. Jos blijft maar zeggen: alsof ik midden in een film sta. Ook in de omgeving zagen we kinderen lopen met waterjerrycans op hun hoofd, takken snijden en verslepen. Iedereen is even vriendelijk. Bij thuiskomst het rode zand eraf wassen. Het zit echt overal. Daarna naar de Chinees in Jinja. Daar zit je dan met een tafel vol eten terwijl je ’s middags de armoede gezien hebt. Ja, we blijven mzungu’s.

Maandagmorgen naar Makenke. Een plaatsje buiten Jinja waar Kisoboka het ontmoetingscentrum aan het bouwen is. Er wordt daar hard gewerkt aan het vrijwilligershuisje. De hele bouw ziet er veel groter uit dan wat we vanaf foto’s gedacht hadden. Brian, een van de straatjongens die van Jos de lascursus gaat krijgen was de vloer van de veranda aan het aanstampen. Jos kreeg uitleg hoe je zelf stenen kunt maken, het waren zware brokken. Waarschijnlijk is het centrum in Januari 2014 klaar. Een aanwinst voor de wijk. Je kunt er dan ontmoeten en diverse workshops volgen. Kijk maar eens op www.kisoboka.nl . Lopend naar de Warangi stokerij (soort jenever)komen de kinders naar je toe en je hoort Mzungu bey bey. Wat zijn het toch schatjes. Knabbelend aan mais kijken ze je met grote ogen aan. Maak je een foto dan willen ze zichzelf terugzien en beginnen hard te lachen. Een kind van een jaar of 3 houdt z’n broertje van 1 vast en loopt er mee heen en weer. Vader of moeder nergens te bekennen. Jos voetbalt onderweg met een paar kindjes die vol verbazing staan te kijken als Jos de bal een paar keer hoog houdt. Een “winkeltje” waar paul een stuk touw koopt. Een hokje van 2 bij 2 meter (nog niet eens) waar allerlei spulletjes liggen. Het deed me even denken aan de winkel van Moe (moeder van Jos) vroeger, waar naast huishoudelijke artikelen en speelgoed ook w.c. papier en shampoo te krijgen was. En toen kwamen we bij de Warangi stokerij. Ongelooflijk! Allemaal vaten waar men op open vuur een soort van jenever stookt. Kinderen lopen ertussen rond en er werd niet naar omgekeken. Er gebeuren schijnbaar regelmatig ongelukken als bijv. een vat ontploft. Diegenen die er werken snoepen de hele dag van de sterke drank. Dat merk je ook aan de manier zoals ze tegen je spreken. En een reuk! (Stank!) Ze verdienen 1 euro per dag! Ik kreeg de drank aangeboden en heb netjes afgeslagen. Jos heeft een druppel geproefd: pure alcohol! Een plek waar je niet wil werken. Toch is dit voor velen een bron van inkomsten. Naar de plaatselijke school gelopen. De klassen zijn overvol. Alle kinderen in het zelfde nette uniform. Hoe ouder de kinderen worden hoe minder er in de klas zitten. Dan is het geld op. De kinderen raken door het dolle heen als de flits van het fototoestel gaat. De juf loopt maar even naar buiten want lesgeven is er niet meer bij. Dan komen we meneer Otello tegen, de burgemeester van het plaatsje. Ook hij is weer super vriendelijk en heet ons van harte welkom.
Nog even naar een dorpje verderop: Mpumudde, waar we donderdag gaan wonen. Een heel klein appartementje op een terrein waar mensen met psychiatrische problemen worden opgevangen. Een prima plek. Er wonen ook een aantal gewone gezinnen. Kennisgemaakt met buurvrouw Josefien die direct aangaf dat we maar moeten aankloppen als we hulp nodig hebben. Toen terug naar Bukaya (Waar Willem en Paul wonen).
Deze ochtend hakt er wel in! Tjee, wat een armoede. En ineens voel ik me erg moe en begrijp ik het programma van Willem en Paul om gedoseerd kennis te maken. Jos heeft er minder last van, hij waant zich nog in de film. ’s Middags dus even niets gedaan. Bijkomen van alles wat we de afgelopen dagen gezien hebben. Rustig bij het zwembad van Kingfisher gelegen, geslapen en wat gedronken. Pff toch heftig allemaal.
Vanavond onder de warme douche, lekker gegeten en nu naar bed. Morgen de City tour. Toedeloe. Wordt vervolgd.

Zo, daar zijn we weer. Het is nu woensdagmorgen 9.00 uur. Gisteren weer veel meegemaakt. ’s Morgens de city tour gedaan. Je krijgt dan “ dan andere kant” van Jinja te zien. We werden rondgeleid door Hariet, een (ex) straatjongen. Gestart bij The Black Smith, een werkplaats waar iedereen dicht naast elkaar allerlei spullen maakt. Het gehamer kwam je al van verre tegemoet. Gezeten op kleine krukjes werd ijzer geknipt, (electrisch) gelasd, olielampjes gemaakt, onderdelen van hekwerk en fietsen gemaakt. Een hoop herrie van het slaan op ijzer en een klein paadje tussen de werkende mensen. Gelukkig liepen hier geen kinderen rond. Er wordt de tijd genomen om ons te begroeten, Hello, how are you, waarop je zegt I’m fine, how are you. Ze vragen vaak waar je vanaf komt en hoe het daar is. Dit is hun leven en dat is prima zo. Verder gelopen naar een markt. Hier ook weer een klein paadje tussen dicht op elkaar gepakte verkoopstandjes. Ineens werd ons gevraagd om achter een gordijn te kijken. Het was de plaatselijke bioscoop. Allemaal ijzeren platen als muur en dak en banken erin. Erg donker en een zweetluchtje. In de hoek stond een TV. Later vertelde Willem dat als jongens gezocht werden door de politie, ze zich hier verschuilen. Op dit marktje waren allerlei spullen te koop, tot onze verbazing liepen hier geen toeristen rond, later wel op de grotere markt. Het was dus echt “ de andere kant” . De eerste aankoop gedaan, een mand. Die later natuurlijk weer ergens laten staan maar een vriendelijke dame kwam het netjes brengen. Ondanks de omstandigheden die voor ons zo anders zijn is iedereen even vriendelijk en belangstellend. Ze ogen tevreden. Er wordt nog overal hartelijk gelachen om mijn woorden Lugandees. Sommigen beginnen daarna een heel verhaal te vertellen maar dan snap ik er natuurlijk niets van. Dan maak ik duidelijk dat ik alleen maar die 8/10 woorden ken. Hilariteit! We kwamen langs een plek waar een aantal dames aan het koken waren. Maispap roeren in een grote ketel. Ik werd vriendelijk uitgenodigd om te helpen. Jaja, zij weten ook wel dat het voor die Mzungu heel zwaar roeren is, dus met voorbedachte rade een lachmoment voor hen. Daarna was hun humor iets vervelender, een kind begon te huilen bij het zien van die blanke mensen, de moeder duwde het kind iedere keer naar ons toe zodat de volwassenen konden lachen. Op de grotere markt nog een blouse voor Hariet gekocht. 7000 UGS = 2,10 euro.
En nu sluit ik weer af omdat we naar Soweto vertrekken. Hoije!

Woensdagavond 18.30 uur. Ik ga verder met vertellen waar ik gebleven was: Vanaf de grote markt teruggelopen naar Mainstreet , onderweg zagen we 2 jongens op de stoep liggen. Een jongen vast in slaap (roes van het lijmsnuiven) en de ander met de ogen half open. Midden op de dag, heftig! Hariet vertelde dat hij vanaf zijn 12e jaar ook zo geleefd had. Hij was blij eruit te zijn. Na het afscheid nemen van Hariet zijn we rustig over de Mainstreet gaan lopen. Bij een gedeelte waar een aantal restaurantjes zijn iets gegeten. Gezellig met Marjorie en Silvia die we tegenkwamen op het terras gezeten. En toen onze eerste boda-boda rit terug naar Bukaya. Spannend! Eerst over de prijs onderhandelen en toen met z’n tweeen achterop de brommer. Duidelijk aangegeven dat hij rustig moest rijden. Een ritje van zo’n 10 minuten over asfalt en zandweggetjes. Lekker de wind door de haren. Een ideale taxi. Hij reed ook heel voorzichtig. Daarna nog op ons gemak door Bukaya gelopen, hier en daar een praatje gemaakt, Jos weer gevoetbald. Douchen en weer lekker gegeten. Nog wat gedronken en als een blok in slaap gevallen.
En ook vandaag hebben we weer veel gezien. Ondertussen voelen Jos en ik ons niet meer als in een film. Je raakt wat meer gewend aan de beelden om je heen en je komt er in te staan. Vanmorgen met Paul en de anderen naar Soweto gereden. Een echte sloppenwijk, de slums. Kinderen komen op je af en willen je aan de hand houden (horen eigenlijk op school te zitten maar daar is geen geld voor). Hele kleine 1 kamerhuisjes (2x3) naast elkaar met een gordijn als deur. De w.c. is een stukje verderop. En weer zeer vriendelijke mensen die je welkom heten en vragen hoe het met je gaat. We kregen uitleg van een mevrouw die ook sieraden maakt van papieren kralen. Stroken gekleurd papier worden opgerold en daarna komt er lijm/vernis over. Daar uiteraard ook een aantal armbanden gekocht. Ze liet ons de wijk zien en overal was het groeten en kwamen de kinderen. Ze vinden het ook geweldig om op de foto te komen en zichzelf terug te zien. Hier zie je ook het speelgoed, heel anders dan de electronische apparatuur thuis. Op dinsdagmiddag verzamelen een groepje dames zich onder een boom om met elkaar te bespreken wat ze kunnen maken van de kralen. Jetje en ik hebben afgesproken om de volgende week dinsdag te komen en te helpen met kralen maken (als het ons lukt). Misschien kunnen we iets toevoegen zodat ze zich kunnen onderscheiden van anderen die sieraden maken.
Doorgereden naar een baai van het Victoriameer. Hier worden Tilapia viskoppen gedroogd. De filet is eruit gehaald en die gaat naar Europa. De koppen die overblijven gaan naar Kongo. Dat is eigenlijk alleen nog maar graat en huid. Toch wordt dat daar tot voedsel verwerkt.
En toen naar de Massese landingsite. In een wijk die nog armoediger is dan Soweto. Boten komen van de andere kant van de baai met houtskool naar Massese. Ook mensen gaan met de boot mee. Als die leeg is dan wordt er van deze kant o.a. suiker, zout, matoke bananen opgeladen en dat gaat weer naar de overkant. Een gezellige drukte. Er werken ook mensen die geld verdienen om anderen droog naar de boot te brengen. Paul testte het uit en liet Jos naar de boot brengen. Jos op de schouder van een man die in zijn gewone kleren door het water gaat waden. Was natuurlijk lachen! Bij een kraampje iets gedronken en een praatje gemaakt. Een soort van pannenkoek gekocht voor een meisje en haar moeder.
En weer het busje in om de geit af te leveren bij de straatjongens in Makenke. In Soweto was de geit gekocht. Bij de bouw van het Kisoboka ontmoetingscentrum gekeken en een filmpje gemaakt voor op Youtube en foto’s voor op de site van Kisoboka. Ondertussen zijn er 10 cursisten voor de cursus van Jos. Morgen gaat hij met Willem de laatste spullen kopen en vrijdag wordt alles getest en klaar gezet. Er wordt in 2 groepen gewerkt. De een ’s morgens en de andere groep ’s middags. Nog binnen gelopen bij de mobile kliniek en voorgesteld aan de zuster. Er waren die morgen 80 bezoekers geweest. Een arts onderzoekt en daarna krijgen ze bij de zuster het voorgeschrevene. Gevraagd of ik iets kon betekenen en afgesproken dat ik de volgende week woensdag kom helpen. Ik mag dan o.a. de pillen aftellen.
Daarna heeft Paul ons afgezet in Jinja en zijn we een hapje gaan eten, rondgelopen en en op de boda boda weer terug naar Willem en Paul. Heerlijk zittend op de veranda aan de achterkant van het huis dit verslag typen. Zo dadelijk douchen en eten en morgen gaan we verhuizen.
En hoe is het daar in Nederland? Ondertussen hebben we gehoord dat het prachtig weer is. Fijn voor alle vakantiegangers maar ook voor de werkende mensen.
Dit was het voor nu. Een erg lang verslag maar er is dan ook zoveel te vertellen. En voor onszelf is het handig om het gelijk allemaal te hebben beschreven.

Lieve groetjes van Jos en Yvonne.