De eerste indrukken

En daar gaan we dan, op weg naar vliegveld Dusseldorf voor de reis naar Uganda. Toch nog snel een roze vest gestreken want mam vond de dag ervoor dat er wat veel kreukels in zaten. Daardoor was het iets na half 8 en kreeg Jos het op zijn heupen. De koffers zaten al in de auto van pap die de rit sponsorde. Uiteraard missen we een afslag en komen in Dusseldorf aan waar onze reisgenoten al in de rij stonden te wachten. Het loket nog niet open....dus ruim op tijd!
De reisgenoten zijn Jetje (21 jaar, zij gaat 3 maanden stage lopen), Charlot (22 jaar, zij gaat helpen bij de bouw van het kisoboka huis) en Andre, (70 jaar, hij gaat op diverse projecten helpen). Charlot en Andre blijven, net als wij, 4 weken.
Bij het inchecken bleek dat we nog een mes van een vorig uitje in de rugzak hadden. Dom!
De vliegreis verliep goed , een overstap in Istanbul en daarna een stop in Kigali om nog wat mensen op te pikken. Daar liep de temperatuur hoog op en (misschien ook door een verkeerd broodje?) moest ik even een zakje vragen en buiten het vliegtuig gaan staan. De misselijkheid bleef. Op het vliegveld van Entebbe stond Willem ons al op te wachten. De koffers (goed door Jos vastgesjord) in en op de bus en op naar Jinja.
Links rijden, stoplichten negeren, iedereen grote lichten op en met een enorme vaart over de hobbelige wegen. 1 Zitplaats te kort dus Jos ongemakkelijk op een verhoging zittend en ik misselijk blijvend. (Nog 2 keer een zakje gebruikt)Wat opviel was de bedrijvigheid langs de weg. Mensen staan, lopen, fietsen al heel vroeg om ergens te komen. Sommigen beginnen om 04.00 te lopen om om 07.00 uur op het werk of school te zijn!
Om half 7 waren we bij het huis van Willem en Paul. Na een kopje koffie/thee lekker het bed in gegaan en geslapen tot 11.45. Misselijkheid over en goed uitgerust! Waar ik thuis gillend Jos zou roepen bij het zien van een salamander op de kamer, denk ik nu; o.k. een salamander en ga verder. (Wat kan de knop toch snel om als je wil!)
En dan de eerste stappen buiten de muren van het huis. Lopend naar het Victoriameer wat vlakbij ligt. Over de rode aarde tussen al het groen. Met eigen ogen zien wat we al veel op foto’s en film gezien hebben. Het is dan ook net of je rond loopt in een film. Vee wat over de weg loopt, kinderen met een stok en band, een vrouw die de was doet bij het meer, hele donkere, vriendelijke mensen. Prachtige kindergezichtjes die je lachend maar soms ook heel vragend aan kijken. En net zoals we dat bij Sint Anna doen groeten we de mensen die we tegen komen. Jeballee Sebo, jeballee Njabo (hallo meneer, hallo mevrouw) Oliejotieja, (Hoe gaat het met u). En ik ben helemaal blij als dan als antwoord komt: Bulunji (Het gaat goed). Ze hebben me verstaan! 
Natuurlijk maken we foto’s en korte videofilmpjes maar het voelt niet helemaal goed. Zo maar vreemde mensen op de foto zetten. En toch wil je laten zien hoe het hier is. Dubbel!
Om 14.00 uur de bus van Willem en Paul in en naar Jinja. (Paul en Willem wonen in een dorpje net voor Jinja). Over de bewaakte brug de stad in. Wat het meeste opviel was dat ieder zijn eigen ding buiten doet. Bij ons lopen mensen vaak buiten om van hier naar daar te komen of voor een bewuste wandeling. Hier zie je dat ze buiten leven. Daar een groepje samen, daar iemand alleen, daar een soort fanfare die op het gras staat te spelen, een vader met een klein kindje tegen de boda boda (brommer) hangend, een paar dames die aan de kleren te zien naar een feestje gaan, daar een dame met een mand bananen op het hoofd op weg naar...? Er wordt geleefd buiten. Druk ongeregeld verkeer, busjes, voetgangers, heel veel boda boda’s, getoeter, veel kleine winkeltjes en natuurlijk de rode weg. Ugandese shillings gepind (gelukkig doen de pasjes het)en toen met z’n allen een Ugandese simkaart kopen voor de telefoon. Dat had wat voeten in de aarde, ook al spreken ze engels en wij ook, toch begrijp je elkaar niet altijd. Veel bewakers met geweren, o.a. bij banken en telecomwinkeltjes. Een meisje (ongeveer 16?) komt naast me staan en zegt: I want to be your friend. Ja, je bent blank, dus heb je geld, iedereen wil wel je vriend worden. In de supermarkt is tot onze verbazing eigenlijk alles te krijgen, zelfs (dure) Heinz tomatenketchup. Bananen hebben we langs de weg gekocht, dat is toch veel leuker. Op de terugweg weer de ogen uitgekeken wat er langs de weg allemaal te doen is. Veel mensen komen van hun werk en lopen weer terug naar huis. Bij het voetbalveldje is het duk en staan de nodige boda boda’s. Vuil wordt verbrand en er wordt vanalles van de bomen gesneden. En bij Willem en Paul komen we niets te kort. Heerlijk gebarbequed met o.a. verse tilapia vis uit het Victoriameer. Mmmmm. Om 23.00 uur het bed in.
Vanmorgen om 6.15 gewekt door de haan en de vele hanen in de omgeving. Heerlijk geslapen, een warme douche en op de veranda begonnen met typen. Hier nu de tijd voor, daarom is het ook zo’n lang verslag. We kunnen dit via de laptop van Willem plaatsen. Om 9.45 naar de kerk gelopen door een dorpje. Alleen dat lopen over de rode zandweg is al een belevenis. Weer zie je het leven op straat, de was wordt al gedaan (staand met gebogen rug, pfff), kinderen spelen en roepen bey bey. In de (katholieke) kerk schuiven we in de banken. Kinderen kijken nieuwsgierig naar ons. Er wordt verteld, gezongen en vaak even gelachen. Op enig moment ging iedereen elkaar de hand geven en 1 klein meisje ging de hele rij af. De hostie smaakt hetzelfde als bij ons en 1 liedje konden we meezingen. Op het laatst keken heel veel mensen om naar ons. We weten niet wat pastoor gezegd heeft maar het ging over ons. Je bent een bezienswaardigheid. Door het dorpje terug gelopen. Onderweg een praatje gemaakt met mensen. Erg leuk! En nu op de veranda verder aan het typen waar ik vanmorgen gestopt ben. Het is hier heerlijk rustig met een lekker weertje. Even bijkomen van de hectische maanden. Als het aan ons lag dan gaan we morgen aan de slag maar Willem en Paul hebben andere plannen. Ze leggen dan ook uit waarom het zo belangrijk is om de komende dagen gedoseerd aan Uganda te wennen. Wat we al ervaren hebben, er is veel onduidelijkheid in communicatie, ook al spreek je Engels en de Ugandees ook. De begrippen zijn anders. Ook laten ze ons langzaam het Uganda zien. Vanmiddag naar een Pater op de thee en door dorpjes rijden. Morgen t/m woensdag, allerlei wijken en projecten van Kisoboka bekijken en kennismaken met verschillende mensen. Donderdag gaan we dan wonen in een woning tussen de locals. Niet het vrijwilligershuis, want dat is nog niet klaar. Jos gaat dan nog met Willem de laatste benodigdheden voor de cursus kopen. 8 Deelnemers zijn er!
Nou, het is een heel verslag geworden. Zo dadelijk eens proberen of we het geplaatst krijgen. Als het lukt met een paar foto’s erbij. Het sms’en en appen lukt nog niet zo. De jongens direct na landen geappt dat we veilig waren aangekomen, bleken ze het bericht niet ontvangen te hebben. Maar wij maken het goed en genieten van het rondlopen in de film.
Groetjes van ons.