De laatste week

Halliehallo, Dao zien we weer! Het is zaterdagmorgen 8.30 uur en we hebben ons net met het laatste beetje water uit de jerrycan kunnen wassen. Dat wordt zo dadelijk weer naar de put voor Jos ;-) of de truc met de lege jerrycans op het terras zetten weer proberen. Om ons heen al weer de dagelijkse geluiden; stemmen, getoeter, kukeleku en het schrobben van de stoep bij de buren. (Jos gaat het geitenboerke even filmen) Vannacht (zelfs Jos) een aantal keer wakker geworden want er was Disco bij de markt. (haha, Jos heeft dit nog niet gelezen en ik zie hem de 2 lege jerrycans op het terras zetten, hij gaat het proberen) Ja, hier kennen ze het woord decibel niet. Tjee wat een geluid, maar gelukkig geen vervelende muziek. Ik ben zonet even op het terras een boterhammetje gaan eten (tussen de kippengeuren) komt de buurman dat we even moeten komen kijken want hij heeft vanmorgen een varken geslacht en dat gaat hij nu verkopen. Allemaal grote stukken vlees die ter plekke kleiner worden gehakt. Maar nu even terug naar gisteren. Jos: Zoals afgesproken was ik om 9,00 uur bij de hal. En ja, er stonden er 2 te wachten en daar kwam Brian aanlopen met de sleutel. Later kwamen er nog 2. Er zijn er 4 die nog iedere keer zijn geweest en het al redelijk onder de knie hebben. Gaan opbouwen en de theorieman kwam ook. Hij gaat het overnemen als ik weer weg ben. Fijn dat ik de start heb kunnen maken en dat het nu voortgang gaat krijgen. Het is dus zeker niet voor niets geweest. We zijn gaan oefenen om een gat van ongeveer 2 cm dicht te lassen. Dit moet je dus heel langzaam en geleidelijk doen en ook weer veel oefenen. Het was wel lachen als bij sommigen ,die het te snel deden, het gat groter werd in plaats van kleiner. Om 12.00 uur opgeruimd, naar het huisje gelopen en gaan douchen. Daarna de boda boda naar de stad waar Yvonne ook zou komen. Reisverslag geplaatst en weer terug. Om 16.00 uur naar het voetbalveldje gelopen en daar was alleen Brian. Een tijdje met hem gewacht en toen maar weer terug gegaan. Even later belden de meiden, ze waren ook bij het voetbalveldje maar inderdaad, verder niemand dus kwamen ze naar ons huisje.
Yvonne: De dag begonnen met het laatste stukje reisverslag typen en de foto’s op de stick zetten. Om half 10 de boda boda genomen naar Soweto waar al 8 vrouwen op een groot dekzeil zaten en armbanden aan het maken waren. Ik liet de voorbeelden zien die ik nog gemaakt heb en dan zie je dat dit driect overgenomen wordt. Ze zijn zelf niet zo creatief om iets nieuws of andere kleuren uit te proberen. Wel goed in het namaken. Er werd voor mij een bankje neergezet maar ik ben eerst op het zeil erbij gaan zitten. Op de harde bobbelige ondergrond met een scheve rug en de benen opzij. Nou, dat had ik na een kwartiertje wel gehad. Dat zij dat uren volhouden! Dus maar gezegd dat ik nu eenmaal een Mzungu ben en fijn op het bankje gaan zitten. De vrouwen lachen. Er kwamen nog meer vrouwen en uiteindelijk waren er 14 ! En als iemand de neus moet snuiten dan gewoon in de zoom van de rok! Er werd flink doorgewerkt. Normaal komen ze alleen op dinsdagmiddag om 16.00 uur bij elkaar maar ze snappen dat er nu een voorraadje moet komen van de nieuwe kleuren en de nieuwe stijl en dan is het leuk om te zien hoe ijverig ze zijn. Ze hebben 1 oud tangetje voor allemaal samen en 1 bakje om de kralen in te doen. Dus ook voor hen ga ik van het platzakkegeld een goede investering doen. Om 12.00 uur met Betty naar de papiersnijder gelopen om hem te betalen en toen naar Danida gelopen. Ook een sloppenwijkkje naast Soweto om daar een of ander witte vernis te gaan halen. Dan loop je dus weer door de steegjes over rode bobbelige grond. Hier en daar zitten mensen buiten, kinderen en kippen lopen rond en op sommige plaatsen is de lucht niet al te fris. Ook komen we langs een kleine warangi stokerij. Bah, wat is dat een vieze geur. Bij het kraampje was het spul er niet dus Betty heeft het geld aan de boda boda driver gegeven en die zet mij af in de stad en zal het dan daar gaan halen. Afgesproken dat ik bij Anneke ga vragen voor een afspraak a.s. maandag om 12.00 uur. Betty en Aisha komen dan naar Flavours en ik ook. Kunnen we e.e.a. doornemen. Ik zei tegen Betty dat ze ook over de prijs moet gaan nadenken maar Betty zei dat ik de ideeen had, ook over de prijs. O.K., Dan maar bij wat souvenirswinkeltjes gaan kijken wat ze kosten. (Jos moet een grote boodschap, maja, we hebben geen water, hij gaat dus toch maar snel de jerrycans vullen ;-) ) Met Jos bij het internetcafe het verslag en foto’s geplaatst (wat een gedoe met een trage computer) , bij Flavours gaan kijken maar Anneke was er niet (telefoonnummer gekregen) en terug naar ons huisje en lekker douchen. Om 16.00 uur ben ik met Catharine naar de stad gegaan voor de jurk. We gingen een winkeltje binnen om stof te kopen want Catharine zei dat we het thuis lieten maken. Van Jos had ik de opdracht om een gekleurde jurk te katen maken nou, dat is het geworden. Een bonte glanzende stof, volgens Catharine van heel goede kwaliteit. Knopen, band en brede stoffen band erbij en toen nog de prijs. Catharine is flink af gaan dingen. Ik hoorde haar ook zeggen: dan gaan we verder want dit is pas de eerste winkel. Daarop ging er inderdaad iets van de prijs af. Uiteindelijk 105.000,00 betaald, dat is ongeveer 35 euro. Terug naar Katajamba en toen bleek dat achter ons huisje een naaiateliertje is. Dat hebben ze in eigen beheer en daar worden de groene uniformen voor de zusters gemaakt. Een man ging de maten opnemen en over een paar dagen is de jurk klaar. Ik moest 20.000,000 betalen voor het maken, dat is 6,60 euro. Nou, ben benieuwd wat het gaat worden. Later kwam Catharine zeggen dat ze ook nog met mij iets ging kopen wat onder de jurk gedragen wordt. Een soort onderjurk. Ik wacht maar af. Alvast begonnen met courgette klein snijden en ui en opgezet voor soep. Ellen zou kipknakworstjes meenemen, de meiden hadden stokbrood. Even overleggen wat het gaat worden. Met Silvia en Charlot naar de markt gelopen en nog tomaten voor in de soep gehaald en ei, ui en paprika voor roerei. Oh ja, we hadden ook nog snipperboontjes voor in de soep. Je doet het hier met wat je hebt en wat op het marktje te krijgen is maar zo word je wel heel creatief. Dat shoppen op de markt duurt iedere keer erg lang, je slentert op je gamak, de dames wilden nog beltegoed, ik ging nog bij “ mijn vriendin” een trommeltje kopen. Gewoon leuk om daar iedere keer iets kleins te halen en Richard kan nog wel wat voor zijn kralen gebruiken. Dus na een hele tijd kwamen we terug bij het huisje en dan nog een en ander snijden. Maar we hadden weer een feestmaal! (Daar komt Jos terug met 2 volle jerrycans in een kruiwagen, hij was geholpen met pompen door 2 kinderen, want ja, je krijgt wel pijn aan je armen van het pompen als je dat niet gewend bent. Hij geeft de kinderen allebei een ballon) Voor het naar bed gaan nog even de voeten wassen (is wel nodig)en met de muziek van de disco gaan slapen. Weer een fijn dagje achter de rug.

En nu is het inmiddels 10.00 uur op zaterdagmorgen en ik ga zo dadelijk vragen of we een rondleining op Katajamba kunnen krijgen. We wonen hier nu 2 weken en nog geen tijd genomen om hier in de gebouwen te kijken, iedere keer toch met andere dingen bezig. Dan vandaag ook naar de stad voor tangetjes en kralen. Hout en schroeven halen voor een standaard voor Richard. De armbandenstandaard maken en kijken wat de dag nog brengt. Wel lekker zo’n dagje die niet al helemaal vol staat. Het is tenslotte weekend! Wordt vervolgt. Hoije.

Zondagmorgen 8.30. Jos ligt nog lekker te slapen en ik ga even vertellen over gisteren. Want de plannen werden anders want het weer gooit roet in het eten. Josefien zou ons een rondleiding geven maar ondertussen was het gaan regenen. Ze liet ons de herenslaapkamers en de damesslaapkamers zien. Kleine ruimten waar 1,2 of 3 bedden staan of alleen een matras op de grond. Matrassen die bij ons al 10 keer de beste tijd zouden hebben gehad en met een beetje geluk heeft iemand een deken. En de lucht.... Als ik dan denk aan de kamers bij Sint Anna dan zouden de mensen hier denken dat daar de koningin woont. Het dementerende vrouwtje ligt ziek op bed, ze heeft malaria. Buiten hing nog de was van de buren dus ik vroeg aan Josefien of we die niet even af moesten halen. Nee, was het antwoord, de was is toch nat! De andere ruimten zou ze ons i.v.m. de regen een andere keer laten zien. Dus we trekken ons (voor de 1e keer overdag) een vest aan en gaan op het terras zitten (overdekt) en Jos vraagt mij of ik hem een senseo wil zetten. Waarop ik vraag: zullen we daarna de auto pakken en naar een overdekt winkelcentrum gaan. Want, ja, daar zitten we dan. Je gaat niet in de regen op de boda boda naar de stad. Dus gaat Jos puzzelen en ik maak een voorbeeldarmband voor Richard. Een vrouwtje van het terrein komt aanlopen, knielt bij Jos en begint iets te prevelen met haar handen een kommetje vormend. Wil ze eten? De gong is nog niet gegaan. Jos knikt nee en ze staat weer op en loopt weg. Een kwartier later gaat de gong. De kip komt met haar kuikentjes aanlopen . Ze springt op het hek van het geitenhok en de kuikentjes lopen door de kiertjes naar binnen. Dan springt zij van het hek het hok in. Ook zij gaan even schuilen. De kinderen spelen onder een afdak en worden bezig gehouden door de buurman. Je hoort ze op tijd hard lachen. Een paar andere bewoners zitten bij het overdekte kiosk in het midden van het terrein. Schuilen voor de regen. De bedoeling was dat wij in Jinja zouden lunchen. Nu niet dus even kijken wat er nog te eten is. In tegenstelling tot de rijkelijk gevulde koelkast en een hoop voorrad thuis hebben we nu nog wat sneden brood, een half potje pindakaas, 3 kleine uien, een mini paprika, een restje kaas en een half potje mayonaise. Dus wordt het een tosti met mayonaise, ui, paprika en kaas. Genoeg om 3 boterhammen mee te beleggen voor ons tweeen. Zoals we al vaker zeggen; we komen niets te kort. De regen was gestopt en de lucht klaarde op, dus op naar de stad. We liepen het terrein af en bij de kruising kwam langzaam een mooie, kleine, witte auto aanrijden. Dan kijk je toch even op want hier rijden geen auto’s. Ik zeg jeballee en vraag of ze naar de stad gaan. Ja dus. Mogen we meerijden? Ja dus! Een man en vrouw zitten in de auto en ik maak de opmerking dat ze toch wel rijk moeten zijn als ze in een auto rijden. Vertelt de vrouw dat het de werkauto is want haar man is taxichauffeur en haalt veel mensen van het vliegveld. Ze wonen in de stad en waren nu bij de ouders op bezoek geweest. O.K., we zitten dus in een taxi. Vertelt over en weer en we werden vlakbij de kralenwinkel afgezet. Toch maar netjes gevraagt wat de kosten waren nu bleek dat het een taxi was maar nee, ze wilden er niets voor hebben en hij gaf zijn kaartje aan Jos voor als we een keer een taxi zouden willen. Dat zijn toch leuke ontmoetingen! En we zijn luxe daar gekomen want na regen met de boda boda is geen pretje. Later bleek dat Ellen die morgen een brandwond heeft opgelopen toen de boda boda onderuit ging in de modder en zij met het onderbeen tegen de knalpijp aan kwam. Naar de kralenwinkel en YES!, de rondbektangetjes waren er alleen bij 1 was de spiraal er uit. Nog een paar tangetjes besteld en die komen woensdag. Zo nog spulletjes gekocht en toen richting “ hout” straat gelopen. Lekker op ons gemak door een stukje Jinja waar (bijna) geen toeristen komen. Er wordt aardig wat geroepen en je groet vriendelijk en loopt door. Bij een houthandel heeft Jos de maten gegeven en we konden over een uur terug komen. Naar de markt gegaan en weer de ogen uit gekeken. De markt is verdeeld in gebieden. Eerst het gedeelte waar allemaal gereedschap te koop is waasr Jos al eerder is geweest. Schroeven gekocht en een kwast om de standaards te vernissen. Dan komt er wat meer huishoudelijke artikelen in de kraampjes (hokjes van 1 ½ x 1 ½). Dan een gedeelte met de naaimachines en stoffen. We hebben geprobeerd een inschatting te maken en denken dat er (naast en op elkaar) wel over de 100 trapnaaimachines staan waar op gewerkt wordt. Sommige mensen liggen tussen de stoffen een dutje te doen, baby’s worden gevoed, eten wordt klaargemaakt met boven de hoofden lappen en stukken zeil voor bescherming van zon en regen. Echt opgepropt op elkaar. Dan gaat de markt over in kleren, allemaal 2e hands kleren die op een hoop liggen. We zijn in onze eerste week bij een depot geweest waar de mensen de kleren in grote balen kunnen kopen. Af en toe een kraampje met nieuwe kleren. En daarna krijgen we de groenten kraampjes met een paar viskraampjes en een enkele met vlees. Nergens een koelkast te bekennen! En het was inmiddels al goed warm geworden. Dit zijn van die plekken waar je graag met de video opnames zou willen maken om te kunnen laten zien hoe het er uit ziet. Maar dat doe je dus niet (tenminste, niet altijd). Terug naar de houthandel waar het hout net geschuurd wordt. Een aantal mannen zit een soort van mens erger je niet te spelen op een speelbord van 1 x 1 meter. Zo te zien gaat het om geld. Betaald en bedankt en vernis meegekregen. Nu richting Mainstreet. Onderweg iets gedronken want inmiddels hadden we het nodige gelopen/geslenterd. Naar Flavours gegaan en ja, Anneke was er. Afgesproken dat ik maandag om 12.00 uur met Betty en Aisha kom. Ze vertelde dat er die avond een Jamsessie zou zijn in de tuin. Een basisgroepje muzikanten en open podium. Dat klonk wel erg leuk. Ook Voska, de man die bij Kisoboka is aangesteld voor alle projecten, zou spelen. Dat wordt dus een avondje uit. Terug naar Katajamba gegaan en onder de douche. Ja, er zat nog water in de tank maar....Brrrrr, wel erg koud vandaag. Even fikkie gestookt en daar hadden we weer een leuke ontmoeting. Er liep een blanke man. Nou, dat valt al gewoon op. Hij bleek een priester te zijn uit Zuid Duitsland die al 15 jaar in Jinja woont. Iedere zaterdag komt hij naar Katajamba om daar met de bewoners te praten. Nog een tijdje gesproken over zijn en ons werk en toen naar de markt een rolex gaan halen, even iets eten. Weer terug naar de stad. Even rondgelopen (er kwam ons een, dachten we, dronken man tegemoet maar toen bleek hij een flesje lijm in zijn handen te hebbenen) en om 20.00 uur naar Flavours gegaan. Later kwamen Silvia, Marjorie, Simon en Ellen. Achter het binnengedeelte is een prachtige tuin met veel verschillende soorten grote bomen. Overal picknicktafels en een hele grote vuurkorf. Een groepje van zo’n 8 basismuzikanten gingen spelen, later afgewisseld door verschillende aanwezigen. Een erg leuke sfeer. Liedjes als No woman no cry en samen met het publiek The lion sleeps tonight. Om 22.30 zijn we weer weg gedaan. Een driver gezocht die er “goed” uitzag want het rijden in het donker blijft akelig. En je kunt ook een dronken driver treffen. Aangegeven dat hij Polla Polla moest doen en dat deed hij dus keurig! Hij reed echt langzaam en veilig. Dat was dus de dag van gisteren. En wat de dag van vandaag gaat brengen.....dat vertel ik vanavond of morgen. Een tipje van de sluier...zo dadelijk naar de mis. Toedeloe!

Maandagmorgen. En dan denk ik dat de laatste week wel niet veel te vertellen zal zijn..... Hoe was onze zondag: We wilden net naar de mis gaan toen de kleermaker kwam zeggen dat de jurk klaar was. Hij ging het halen en overhandigde mij het pakketje. Ik snapte niet hoe ik het aan moest trekken en vroeg om hulp maar hij liep weg???? Gelukkig kwam de andere kleermaker en hij ging mij “ aantrekken” . Wat een gedoe, dat moet je maar snappen. Op sommige plaatsen is de jurk netjes afgewekt en op andere plaatsen gewoon afgeknipt, het zal wel zo moeten. De kinderen kwamen kijken en zeiden dat ik er “ smart” uit zag. Met smart bedoelen ze hier mooi. Gelijk een jurk voor Mariet besteld en gevraagd welke maten ze moeten hebben. Blijkt dat ze gewoon in 3 maten maken, S, M en L. Dus vanmiddag of morgen op zoek naar weer een mooi stofje. Tijd om naar de mis te gaan dus lopen we richting Makenke. Komt er een meisje aanrennen en ze zegt: ze roepen jullie. He? Wie moet dat dan zijn. Is het Dorothe, de vrouw die de eerste keer gepoetst heeft. Ze geeft ons een omhelzing en vraagt hoe het gaat en wij vragen dat uiteraard aan haar. Het gaat goed maar ze heeft geen geld. Dan begint ze een heel verhaal dat de vrouw van Katajamba (Catharine) slecht verteld over haar maar dat ze zelf slecht is enz.. We horen haar maar aan. Dan komen we bij de kerk waar zij bij is en er klinkt al gezang dus besluiten we om naar deze kerk te gaan en we gaan fijn bij Dorothe achteraan in de bank zitten. Het is een protestante “ sekte”, de kerk van de wedergeboorte. Ze zeggen dan ook I’m born again. Het aantal keren dat er Halleluja wordt geroepen is niet te tellen. De voorganger spreekt in het Engels en iemand anders vertaalt het in Lugandees. Roepen, klappen, zingen. Dan zie je de ogen naar ons gaan en worden “ de strangers” welkom geheten. Hij komt met de microfoon naar ons toe en Dorothe zegt dat we onze naam moeten zeggen en dan I’m saved. Dus zeg ik I’m Yvonne, I’m saved en Jos:: I’m Jos, I’m saved. Een luid geklap volgt. Later kwam nog een keer de microfoon en toen maar gezegd: God bless you all. In zo’n kerk is het komen en gaan dus op enig moment zijn wij ook stilletjes vertrokken. Bij het huisje aangekomen gaat Jos de standaards maken maar heeft niet het goede gereedschap. Dus loopt hij weer terug naar Makenke en komt met een boormachine terug. Ondertussen zijn Fred en Richard aan komen lopen. Richard liet een steen zien die hij gevonden heeft en waar hij een gezicht van heeft gemaakt. Hij wilde graag zijn armbanden laten zien dus afgesproken dat hij morgen middag komt. Wel alvast een schaar, een tangetje en wiredraad gegeven. Hij vertelde trots dat iemand al een armband had gekocht voor 2000 UGS, dat is 0,66 euro. Gezegd dat hij het geld moet sparen om nieuwe spullen van te kopen maar hij weet niet waar het winkeltje is. Dus eens kijken wanneer ik er met hem heen kan. Jos kwam terug met een boormachine en heeft de standaards in de vernis gezet. Om 12.45 naar de stad gegaan. Bij een kodak winkeltje een paar foto’s laten ontwikkelen van de vrouwen van Soweto die de armbanden aan het maken zijn. Die kunnen we misschien bij de standaard leggen zodat het meer aanspreekt. Naar The keep gelopen, ook een restaurant waar veel buitenlanders komen. Was dat dicht. Dan maar een andere keer proberen. Even tijd voor een lekkere rolex en even verder zien we een grote koelkast staan. Ja, lekker, een koude cola. We gaan op het bankje zitten en krijgen een lauwe cola. De koelkast is niet aangesloten of de stroom is uitgevallen. Och ja, als je dorst hebt dan smaakt lauw ook. Dan op naar Kingfisher resort , gelijk zijn de prijzen voor de boda boda hoog want ze denken dat als je op Kingfisher kunt verblijven je ook een hoge prijs kunt betalen. We vertellen er dus bij dat we op katajamba wonen. Een leuke driver die een andere route neemt om ons de mooie Nijl te laten zien. Op de brug (alleen voor voetgangers) maakt Jos wat foto’s en de driver verzoekt hem het fototoestel te verstoppen. Als de bewakers het zien dan smijten ze het toestel in de Nijl zegt hij. Bij kingfisher een bootje gehuurd om naar de oorsprong van de Nijl te varen. Aan de rand van het Victoriameer is een plek in het water waar een bord staat dat daar de Nijl begint. Daar is ook een klein eilandje en kun je de boot uit om foto’s te maken of een souvenirtje te kopen. Onze begeleider: In 1862 heeft een Engelsman John Speke ontdekt dat hier de oorsprong van de Nijl is. De Nijl is 60.400 KM lang Dit is de Witte Nijl en verderop gaat hij samen met de Blauwe Nijl vanuit Ethiopie. Het water doet er 90 dagen over om bij het eindpunt te komen. Waar we nu staan is het 1100 meter hoger dan bij het eindpunt. Waar de Blauwe Nijl erbij komt is het al 500 m. lager. Nou, dat weten jullie dan ook weer. Nog een mooi tocht je over de Nijl gemaakt waar veel verschillende vogels te zien zijn. Bij terugkomst een passion fruit juice en Jos een biertje op het terras en even van het zonnetje genieten. Om 18.30 waren we bij Willem en Paul (wonen er vlak bij) en hebben we als afscheid van Ellen een lekkere BBQ gehad. Spareribs, kip en worstjes met lekkere rijst. Om 21.00 de boda terug naar huis.
Ik heb net aan Josefien gevraagd of het normaal is dat de jurk niet overal goed afgewerkt is zoals wij dat gewend zijn en dat is dus zo. Als het niet gaat rafelen dat hoef je het niet te stikken. (Is wat voor jou Nel ;-)) Zo’n jurk heet hier een Gomesi. Josefien gevraagd voor de was, blijkt ze een zus te hebben die op haar lijkt en die ik dus ook gewoon Josefien noem. Haar zus heeft de vorige keer schoongemaakt. De was wordt dus ook weer gedaan en morgen wordt het huisje nog eens gepoetst. En aan overbuurman Jones gevraagd of hij ons Jinja by night wil laten zien. Misschien met wat vrienden van hem. Dat gaan we dus morgenavond doen. Ik ga afsluiten voor nu want ga op pad. Tot laterrrr.

En dan loopt de dag weer anders dan verwacht. Vandaag veel gewacht in de morgen. Om 9.30 naar Makenke gelopen, even bij Jos gaan kijken en Paul gebeld. Hij zou naar de hal komen. Dus wachten... Op een stoepje gaan zitten en op een gegeven moment had ik 38 kinderen om me heen staan. (Het was pauze bij de school) Je blijft toch een bezienswaardigheid. Met Paul e.e.a. doorgesproken en de standaard laten zien. Paul bood aan om mee te gaan naar Flavours en daar was ik heel blij mee. Het moet n.l. voortgang krijgen en dan is Paul er ook bij als er afspraken worden gemaakt. Dus bij het huisje van de jongens gewacht tot Paul klaar was om te vertrekken. Bij Jos is de cursus ook weer goed verlopen. Weer een nieuwe lasnad aangeleerd. Paul maakt verddere afspraken met de theorieman over de voortgang. Om 12.00 uur waren paul en ik bij Flavours. Betty en Aisha kwamen 20 minuten later. Ik was al blij dat ze gekomen waren.Ze hadden de afgelopen dagen nog veel armbanden gemaakt. Met Anneke erbij e.e.a. doorgenomen en de standaard met armbanden een plaats gegeven in de zaak. Paul laat nog kaartjes maken waarop uitleg wordt gegeven. Daarna met Paul naar The Keep gegaan om te vragen of Richard’s armbanden daar mogen staan. De assistent zal dat morgen met de manager overleggen. Dit horen we dus nog. Jos was ook naar de stad gekomen en samen een late lunch genomen. Naar een winkeltje gegaan en daar een opdracht gegeven voor een schilderij. Een Afrikaans tafereel: 2 hutjes en het leven wat zich er omheen afspeelt. Zelf kunnen zeggen wat we erop willen. Het wordt een kleurrijk geheel. Woensdagmiddag is het klaar. Daarna naar de stoffenwinkel en voor dezelfde prijs weer een mooi stofje uitgezocht voor de jurk voor Mariet. Terug naar Katajamba en naar de kleermaker. Hij gaat er morgen aan beginnen. Om 17.00 uur Ellen uitgezwaaid en daarna aan het schmincken gegaan. Op ons terras waren zo’n 15 kinderen die het dus heel leuk vinden om hun snoetje een beetje geverfd te krijgen. En als ze dan op de foto kunnen worden ze helemaal “ gek” . Tussendoor kwam Richard nog voor de armbanden. Om 19.30 met de meiden naar de markt gelopen. We gaan uit eten. In het midden van de markt staat een tafeltje met potten en een laag tafeltje met 2 lage bankjes. We gaan zitten en vragen wat het menu is; rijst met (bruine) bonen of aardappels. We kiezen allemaal voor de rijst met bonen en het smaakte heel goed. Daar betaal je dan 0,50 eurocent voor. Nog iets gedronken wat we zelf bij een winkeltje zijn gaan halen en er schoven 2 mannen aan. Een van hen had een blits pakje aan en hij bleek muzikant te zijn. Hij heeft nog 2 liedjes gezongen. Nog even rondgelopen, een verse ananas voor 0,33 gekocht en terug naar ons huisje. En nu aan het typen. De tijd begint te dringen. We willen nog veel doen maar dat gaat niet meer, dus keuzes maken. En dat is voor nu: wassen en gaan slapen. Morgen weer een nieuwe dag!
En de dinsdag: op tijd opgestaan en ontbeten. De ananas schoongemaakt, die is lekker voor tussendoor. Josefien gevraagd of het poetsen uit kwam en ze is aan de slag gegaan. Jos wilde voor de laatste keer naar de cursus, hij stond startklaar en toen begon het te regenen. Ja, en als het regent dan ligt alles stil. Dus heeft Jos zich met het buurjongetje bezig gehouden en ik heb spullen voor de middag klaargemaakt. Silvia en Marjorie kwamen en we hebben wat gekletst.

Om 13.30 heeft Paul Jos, mij en de meiden opgehaald en zijn we naar de school van Henri gereden. Henri is een ex-straatjongen die aan het rehabilitatie project van Paul en Willem deelneemt. Hij studeert nu aan de Technische school en er was nog geen sponsor voor zijn 2e jaar, incl. Verblijfskosten en eten en drinken. Ook een goede investering voor het platzakke geld. We zijn met hem kennis gaan maken zodat we er een gezicht bij hebben. Daarna heeft Paul ons in Soweto afgezet omdat we daar de vrouwen en kinderen een Soweto-middag hebben aangeboden. Er werd gelijk een groot zeil op de drassige rode aarde gelegd. We zijn gestart met de vrouwen. Lekker de handen laten weken in water (wat we meegenomen hadden) en daarna met lotion de handen ingewreven. Gewoon een beetje welness. De nagels gelakt en een lekker geurtje op. Ze vonden het prachtig. Giechelen bij het masseren en gilletjes bij het opspuiten van parfum. De dames ontdekten de voetbal (die hedden we bij ons omdat Jos met de kinderen zou voetballen maar hij keurde het veld af ;-)). Ze gingen er mee overgooien en hadden de grootste lol. Ook nu zag je weer dat kinderen er dan niet bij gaan staan. Daarna zijn we begonnen om de kinderen te schmincken. Dat kennen ze dus helemaal niet dus het was dringen om aan de beurt te komen. We hebben zeker 110 ! kinderen een kleurtje gegeven. Er kwam geen eind aan de rij. Daarna een groepsfoto gemaakt en ze allemaal een koekje gegeven. Marjorie en Silvia hebben nog een dansje met ze gedaan en toen hebben we afgesloten. We hadden kleine kadootjes en ballonnen bij ons maar niet op zoveel kinderen geteld, die hebben we maar weer mee terug genomen. Het was een zeer geslaagde middag, beter dan we van te voren hadden bedacht. En dan zeg je tegen elkaar, nu zitten we hier in hartje Afrika, in de krottenwijk en je bent met vrouwen en kinderen bezig alsof het heel gewoon is. En zo voelt het voor ons ook. Je beweegt je heel gewoon tussen de mensen. Weer naar huis gegaan en besloten om voor het douchen naar een groepje huizen te gaan waarvan we 1 vrouw ontmoet hebben en waar we van Ellen gehoord hadden dat ze daar nog wel iets kunnen gebruiken. We werden hartelijk ontvangen en hebben geprobeerd ons doel uit te leggen. Uiteindelijk besloten om voor 2 gezinnen een matras te kopen zodat de kinderen niet op een matje op de grond hoeven te slapen. Met de dames en hun kinderen naar mijn “ vriendin “ Rita gelopen en daar 2 matrassen gekocht. In Uganda zijn ze niet zo voorzichtig als in Nederland. Het is niet: zou je misschien alsjeblieft... maar doe dit of doe dat. Recht voor de raap. Zo ook met het vragen voor spullen. Al eerder gemerkt bij de vrouwen van Soweto dat ze gewoon zeggen: dit en dat moeten we ook nog hebben. Daar komt geen alsjeblieft bij kijken. Ook nu was het: die matras is groter en die matras is dikker. En de kinderen hebben ook geen dekens, Later wordt je uitbundig bedankt en God bless you maar het is wel wennen dat ze heel direct om dingen vragen.De dekens die er waren vonden ze ook niet goed genoeg, Ze hadden liever de duurdere, die waren beter voor de huid van de kinderen. Och, in euro’s is het verschil niet groot dus 2 dekens besteld. (Die Jos nu is halen en naar de dames brengen) De dochter van een vrouw had allemaal bultjes met een zwart kopje op de arm. Schijnbaar sinds een week. Ik zei dat ze het beste naar de mobiele kliniek kon gaan de volgende dag. Blijkt dat ze geen 0,66 eurocent hebben en dat dus zullen moeten lenen. Afgesproken om de volgende dag met ze mee te gaan naar de dokter. Op weg naar de markt trouwens nog een geitje geboren zien worden aan de rand van de weg. Ja, voor hen heel gewoon maar voor mij weer iets aparts. Thuisgekomen was het de bedoeling om te douchen. Eerst de voeten weken in water want die zagen er uit! Daar kwam buurvrouw Catharine, ze was 4 dagen bij een zieke neef in Kampala geweest en kwam vertellen dat ze de volgende dag weer terug ging omdat hij geopereerd moest worden. Onder het praten zag ik de kokkin van Katajamba en schrok. Ik had n.l. afgesproken om met haar vlees en rijst te gaan kopen zodat de bewoners van het terrein een goede maaltijd zouden krijgen. (Normaal poscho met beans, poscho is maispap)Dus afronden met Catharine en snel met Daniel (social worker en vertaler) en de kokkin naar de markt. Ik dacht; ben zo terug, maar dat was dus niet. Er moest ook nog e.e.a. voor de saus gekocht worden dus werd het: tomaten, uien, wortels knoflook paprika, witte kool, kruiden, gember, rijst, ananas en olie. De vleeswinkel was dicht dus dat moest de volgende dag. Een grote zak van zeker 25 kilo sleepten Daniel en de kokkin tussen zich in en ik droeg 2 kleine zakjes. De kokkin had moeite ,met het sjouwen dus er werd gestopt en de kokkin nam de zak op haar hoofd. Veel gemakkelijker! Ik vroeg of het niet te zwaar was en het antwoord was: we’ re in Africa! Eindelijk weer terug bij het huisje waar Silvia en Marjorie al met Jos zaten te wachten want we zouden in de stad gaan eten. Snel een kattewasje en naar The keep. Lekker friet met vis en Jos fret met vlees en uitrusten!! Pfff we waren allemaal moe. Om 22.00 uur naar de afgesproken plaats voor de Jinja by night tocht. Jones had Daniel, de social worker mee genomen. In het eerste straatje naast de Mainstreet lagen al kinderen op de grond met flesjes lijm in de hand. De lijm kopen ze heel goedkoop bij de schoenmakers. Het is sterk spul waar je snel high van wordt. Onderweg hebben Jones en Daniel veel verteld en we kregen antwoord op al onze vragen. Overdag bevinden straatjongens zich veel in steegjes maar ’s nachts niet. Dan is het daar niet veilig. Bij regen mogen ze in nisjes bij het postkantoor slapen. Op een terrasje iets gedronken met z’n allen en dan is het gewoon heel leuk dat je met echte Ugandezen op pad bent. Nog verder gelopen en Jones vertelde dat je in Kampala struikelt over de straatjongens. In Jinja valt het dan nog mee. Op een stukje stonden een aantal dames van plezier. Ja, die vind je natuurlijk overal. Daniel vertelde tegen Jos dat op het terrein van Katajamba Jos en ik Papa en Mama genoemd worden door de volwassenen. Daarop vertelden de meiden dat in Makenke Jos, welding master genoemd werd en ik mama, ook door de straatjongens. Leuk! Om 00.15 waren we thuis en ik had dus geen zin meer in een koude douche. Hup het bed in en slapen tot de haan zich weer laat horen.
Vanmorgen om 7.30 opgestaan en mezelf verwend met warm water. 2 Ketels opgezet en dit in een andere ketel en in het teiltje gemengd met koud water. Heeeeerlijk! Een grondige wasbeurt en haren wassen met warm water! Wel een geplaar aan het aanrecht en met een beker over het hoofd schenken maar het gaat allemaal. Om 8.30 met Daniel naar de markt gegaan om vlees te kopen. Ja, ook weer leuk om te zien hoe dat er aan toe gaat. En op momenten dat we iets kopen vragen we netjes of we mogen filmen of een foto maken, dan voelt het beter. Bij terugkomst was Jos op en hij is naar de dokter gegaan met het meisje en haar moeder. Ze bleek wormen te hebben en kreeg 2 soorten zalf en tabletten. De zuster zei dat Jos niet hoefde te betalen. Ondertussen werd ik aangekleed om naar de opening van het vrijwilligershuis te gaan. Ik had besloten om mijn Gomesi aan te trekken. Wetende dat de dames hier dat prachtig zouden vinden en dat andere genodigden die ook aan zouden hebben. De onderrok van Catharine geleend en toen begon het gefriemel. Maar het zag wel heel leuk uit. Saddam zag me en hij zei: The Queen, the mama queen. Naar Makenke gelopen en de dames onderweg vonden het prachtig. Een Mzungu in een Gomesi! Kreten van bewondering en handen geven. Bij de hal ook nog een baby in de draagdoek op de rug genomen om het plaatje (bijna) helemaal compleet te maken. (Gelukkig plaste hij niet). Ook de mannen geven een hand en zeiden dat ik er smart uit zag. Grappig.
In de hal waren een 40-tal mensen bij elkaar gekomen voor de opening van het vrijwilligershuis. Het zou om 10.00 uur beginnen maar zoals dat gaat in Uganda werd het 11.00 uur. Er werden diverse toespraken gehouden. Bij de toespraak van Willem werd Jos apart bedankt voor zijn lascursus, een applaus volgde. Heel mooi. Daarna lopen naar de bouw met een dansgroepje en trommelaars voorop. Bij de bouw werd een schilderij onthuld door Andre en Jos en ik hebben een spandoekje onthuld welke wij in Nederland hadden laten maken. Daarna terug naar de hal voor nog een paar toespraken, een drankje en een hapje. Met Aisha van Soweto ( zij was ook uitgenodigd) teruggelopen naar huis om haar stukjes stof van de jurk van Mariet en mij mee te geven. Ze gaat bijpassende armbanden en kettingen maken die we vanavond nog gaan ophalen. Ook omdat we zo dadelijk naar de stad gaan voor de bestelde tangetjes voor de vrouwen en we hebben nog kleertjes en schoenen wat wehaar willen geven voor de kinderen in Soweto. Inmiddels was het 13.30 en op katajamba waren ze aan het wachten op ons voor de lunch. (Die wij gesponsord hadden). Een 15-tal bewoners van Katjamba zaten op het kiosk en iedereen kreeg rijst met saus, vlees, witte kool en ananas. Voor hen een feestmaal. En er werd me toch veel op de borden geschept. Je snapt niet dat ze het opeten. Dus (een beetje) mee eten en de rest stiekum bij de kinderen op het bord gedaan. De rijst smaakte goed maar het vlees had voor ons langer op mogen staan. We werden bedankt met woorden en handgeklap. Leuk om weer mee gemaakt te hebben. Snel aan het typen gegaan omdat we dit vandaag nog willen plaatsen en daar waren Richard en Saddam gearriveerd. Omdat Saddam niet zoveel bezigheden heeft hebben we voorgesteld dat hij samen met Richard armbanden gaat maken. Dat vonden ze allebei leuk. Silvia en Marjorie gaan het verder oppakken. Nu afsluiten en met de jongens naar de stad om ze de winkel te laten zien en ze een startset te kopen. Vanavond nog even bijtypen en dan gaan we het via de laptop van de meiden plaatsen. Scheelt ons zo dadelijk tijd. Ook trakteren we onszelf vanavond op de chinees. Tot straks!
En het is nu woensdagavond 21.50 en we zijn terug van de Chinees (lekka lekka) en zitten bij de meiden in huis. De terugreis duurde wat langer want ik kwam er na een paar kilometer achter dat ik mijn tas bij de chinees had laten hangen. Gelukkig hadden ze hem netjes achter gehouden. Met Saddam en Richard naar de stad. Dat is erg leuk. Eerst naar de “ kralenwinkel” en daar hebben we ze de kleuren uit laten zoeken. De bestelde tangetjes waren er en nog wat toebehoren gekocht. In datzelfde straatje waren slippers te koop. Omdat Richard al het nodige gekregen had en Saddam niet hebben we hem slippers laten uitzoeken. Ja, dan zijn er nog 2 jongens (4 jongens worden in het project van Paul en Willem gerehabiliteerd) dus voor Fred en Brian zijn we een T-shirt gaan zoeken. De 2 jongens voorop want zij weten waar de (2e hands)kleren te koop zijn. De kosten voor 2 shirts: 1,24 euro. Daarna gaan zoeken naar een marktje waar we in de eerste week zijn geweest en waar ik een mand had gekocht. Dit de jongens geprobeerd uit te leggen en ja, ze wisten wel waar we moesten zijn. Na een hele tijd stoppen ze bij een vrouw. Zij had wat ik wilde. Komt ze aan met beddelakens. Nou, daar was ik dus niet naar op zoek. Dan merk je weer dat er vaak wordt gezegd, ja, ik begrijp het, maar dan is het toch niet wat je bedoelt. Een telefoontje tussendoor van Paul: of we zelf even naar The keep kunnen om te vragen of zij de armbandjes van Richard willen verkopen. Weer een heel stuk lopen en helaas, ze willen alleen armbandjes die op mainstreet niet te koop zijn. Dat wordt dus een uitdaging (voor anderen) om iets nieuws te verzinnen. De jongens met de boda naar huis laten gaan en wij naar Soweto. Het is nog net niet donker. Bij Aisha de kettingen betaald en de nieuwe spullen afgegeven. Ze was erg blij met de tangetjes en kralen voor de vrouwen. Er zaten meer vrouwen in de woonkamer (een kleine tv stond aan??!! (Dat verwacht je dus niet) Bij het geven van de kinderkleertjes werd een beetje lauw gereageerd. Ik denk dat ze daar geen waarde aan hechten omdat het toch direct vies wordt. Maar de schoenen vonden ze geweldig. En toen we de baby klamboe gaven werd er gejoeld en geklapt. Aisha haalde 5 miniarmbanden van wire uit een tas en gaf het aan mij, een gift. Dit moest ik thuis op de tafel zetten en dan zou ik haar altijd herinneren. En er werd vaak geroepen God bless you. Afscheid genomen en naar de Chinees gereden en nu dus dit verslag nog plaatsen. Morgen onze laatste dag. Eerst om 9.00 met Richard aan de slag. Dan naar de schoolmeester om voor sommige kinderen schoolgeld te betalen. Om 13.00 lunch bij Alba. Zij heeft ook een connectie met Kisoboka. Ze runt een opleiding voor werken in een restaurant. Bediening of kok. En de rest van de dag gaan we op zoek naar souvenirs, daar hebben we ons nog geen tijd voor gegund en we willen toch e.e.a. meenemen. Om 22.30 uur ’s avonds komt een taxibusje ons halen, we vliegen om 03.50 en dan zijn we vrijdag om 14.50 in Dusseldorf. Het liefste waren we nog gebleven, het begint net leuk te worden doordat je de mensen beter leert kennen. Ze herkennen je echt en niet alleen omdat je een Mzungu bent. Je krijgt een band met mensen, een Saddam die me de hele middag roept met: mama. Mooi toch. Genoeg voor nu, in het weekend volgt een verslagje van de dag van morgen en de terugreis en dan plaatsen we ook nog foto’s. Het gaat nu te lang duren want we willen ons bedje opzoeken om morgen fris de laatste dag in te gaan. Tot typs in Nederland! Groetjes van ons.X