Safari en meer...

En daar zitten we weer in het internetcafe om het nieuwe verslag te plaatsen, Al weer heel wat kantjes, er is dan ook veel te vertellen. Veel leesplezier!
Zondagmorgen, 9.15 uur. Helemaal klaar om te vertrekken. Gisteren na het plaatsen van het reisverslag naar het Nile resort gegaan. We hadden een spraakzame driver. Hij vroeg wat we hier deden dus verteld dat Jos een lascursus geeft in Makenke. Ja, daar had hij van gehoord want hij woont ook, net als wij, in Mpummude. Toen kwam er een heel verhaal over de manier waarop het beste hulp gegeven kan worden aan Africa. De conclusie van de driver was: Geef mensen geen vis maar leer ze hoe ze een vis moeten vangen. Als ze dan weer een vis willen dan weten ze hoe er aan te komen. Een waarheid als een koe dus en leuk dat hij dit gezegde ook kent. Het was 16.15 uur toen we bij het resort aan kwamen. Een mooi luxe hotel met een zwembad in een mooi aangelegde tuin en uitzicht over de Nijl. De zon begon al wat af te zwakken dus we hebben een uurtje bij het zwembad gelegen maar niet gezwommen. Wel gebruik gemaakt van de warme douche. Terug naar het huisje gegaan waar Ellen en Simon al gehakt en pasta bij zich hadden. We hadden van vrijdag nog wat tomaten/groentensoep over dus dat was de basis voor de saus. Uien, paprika en nog een paar tomaten erbij en we hadden weer een heerlijke maaltijd. Een kaarslichtje erbij want het is hier dus om 19.15 uur al donker. Het heeft toch wel wat! Net een laatste wasje gedaan zodat het droog is als we terug komen en Jos is het afval aan het verbranden. Eens kijken wat de komende dagen gaat brengen. Sluit nu af want Paul en Willem zullen wel zo komen. Tot over een aantal dagen!

Het is nu donderdagmiddag 16.00 uur en ik ga dat wat ik geschreven heb de afgelopen dagen in mijn reisdagboek (Dank je Greet) over typen. Het is weer een heel verhaal:
Als eerste: de uitslag van de voetbalwedstrijd de vorige week was 11-3 voor het team van Jos en Marjorie (kan ook niet anders he :p), en jao Mariet; ik heb de veurige waek al aafgespraoke met buurvrouw Catharine um ein kleid te laote make, nouw nog ef plenne.

Afgelopen zondag vertrokken we om 11.15 uur naar Mukono waar we om 12.30 bij het kinderhuis Noach’s Ark aan kwamen. Allemaal goed onderhouden gebouwen in frisse kleuren. De oprichters Piet en Pita wonen daar met “ hun” 155 kinderen. Ze krijgen de kinderen meestal via de politie, kinderen die meestal ergens achter gelaten worden, in ieder geval kinderen met een verhaal. Op het terrein is een ziekenhuis, een boerderij, veehouderij, kerk en scholen. Ook familiehuizen waar 8 tot 11 kinderen verblijven met 2 volwassenen. Een grote keuken met koelcel, een wasserette met grote wasmachines waar een groepje vrouwen de was aan het strijken was met strijkijzers gevuld met houtskool. De kinderen zien er allemaal goed uit met nette kleren aan. Een heel verschil met de kinderen in Makenke die in gescheurde kleren, vaak zonder schoenen in “ poephuisjes” wonen. Huisjes gemaakt van koeienstr..., modder en hout. Een hele tijd met Piet en Pita gesproken over hun doelstelling; de kinderen als het even kan terug naar hum familie en als die er niet is dan zijn zij de papa en mama. Ze willen de kinderen als ze 18 jaar zijn (de oudste is nu 14) aan woonruimte en een baan helpen. Ze kunnen dan “ uitvliegen” als ze er aan toe zijn. Daarom willen ze kleine bedrijfjes opzetten waar de kinderen dan kunnen gaan werken. Een duidelijk verhaal waar ze in geloven en waar je natuurlijk ook anders over kunt denken. Aan Stanley Mozes, het sponsorkindje van mijn collega Greet, de kadootjes en de kaart namens haar gegeven. Een lief, verlegen manneke die het volgens een medewerker heel goed doet. Even later vraagt hij eerst aan Marjorie en dan aan mij of wij de kadootjes willen bewaren omdat ze anders door de andere kinderen gestolen worden.

Doorgereden naar Kampala, de hoofdstad van Uganda. Aan de rand van de stad hadden we onze overnachtingsplek. Dit was ook de plek waar de dansvoorstelling van de Nderegroep (zo’n ruim 50 personen) zou plaatsvinden. We hadden een 2-persoonskamer, klein maar fijn, met toilet, wastafel en douche met WARM water. De meiden hadden een soort suite en waren door het dolle heen! Jos heeft in de tuin nog koffie gedronken. Je krijgt kokend water, nescafe, warme melk en suiker. Opgefrist om 17.45 naar de voorstelling gegaan. Allemaal tafeltjes op een tribune met op de tafel een papier met de naam van de gasten. Bij ons dus groot Mr. William. En daar kwamen de dansers en trommelaars aan vanuit allerlei hoeken. Allemaal verschillende stammen in verschillende kledij, dansend, klappend en natuurlijk flink met die heupen en billen op en neer. Een man nam het woord en hij vertelde op een erg leuke manier. Een echte entertainer! De show bestaat eigenlijk uit de verschillende dansen en de show van die man iedere keer tussendoor. Erg leuk en wat kunnen ze dansen en zingen. Veel verschillende dansen gezien met een spectaculair einde. De dames gingen dansen met een kruik op het hoofd, een kruik erbij, weer een erbiju tot ze een behoorlijke toren op het hoofd hadden. De entree was 9 euro en dat wa sniets bij wat we te zien kregen. De voorstelling duurde van 18.00 tot 21.30 uur. Tussendoor kon je gebruik maken van 3 soorten buffetten. Je koopt een bonnetje van 9 euro en dan kun je 1 x langs het buffet gaan. We hadden het BBQ buffet, vlees, salades, rijst, chapati, gebakken banaanen vers fruit. Aan je tafeltje eet je het lekker op. Een zeer geslaagd avondje uit.

De volgende morgen heerlijk gedoucht en om 7.30 zaten we aan een riant ontbijt. Omelet met toast, vruchtensap, fruit en worstjes. En dat voor 18 euro per persoon. De bus in en om 8.45 richt ing Pakwatch, een plaats net buiten het Nationaal Park Murchinsson Falls. Even een stukje Kampala waar het me toch een drukte was. Jeetje, daar zou ik niet graag tussen rijden. En ontzettend veel boda boda’s. Jos heeft even bijgehouden en in 1 minuut kwamen er ons 65 tegemoet rijden. Onderweg weer kijken naar het leven langs en op de weg: Een fietser volgeladen met trossen bananen, koeien met hele grote horens, groepjes schoolkinderen in uniform, een fietser met meubelonderstellen, boda boda’s die wachten op klanten, heel veel kraampjes, het stoepje wordt schoongeveegd met een takkenbos, moeders met kinderen aan de hand en op de rug, mensen met de bekende gele jerrycans om water te halen, vrouwen met vanalles op het hoofd; takkenbossen, een super grote handtas, mand met bananen. Heel veel volgepropte taxibusjes en vrachtwagens en auto’s waar je in Nederland niet meer in zou mogen rijden en vaak supervol geladen. Heel veel kraampjes met reclame, huisjes van hout, steen en poep met rieten dak of golfplaten. In plaats van een stoplicht staat iemand met een rode en groene vlag en geeft aan wie er door mag. Maar ook een mooi groen landschap met verschillende soorten bomen zoals de Lion King boom. En dan... een vreemde geur en raar geluid, ja hoor, een kapotte band. Dus Paul en Jos “ aon de geng” en wij aan de kant in het zonnetje zitten. Er stopte nog een vriendelijke Ugandees die te hulp schoot met een 2e krik. Verder gereden naar een tankstation met werkplaats om de band te laten maken en daar gebruik gemaakt van het toilet. Yep, een gat in de grond. Dit is toch netjes zonder te spetteren gelukt! En daar zit ik nu dus, bij het tankstatione te wachten tot de band klaar is dus maar even bijschrijven. Nog even koekjes en snoepjes gekocht voor onderweg. Snoepjes koop je hier dus per stuk een zuurtje voor 0,03 eurocent en een toffee voor 0,06. Zo, dat was het voor nu, nog een lange rit te gaan vandaag. Doei.
En tijdens die lange riit kwamen we bij een stukje stroomversnelling in de Nijl. Heel mooi om te zien en even uitstappen voor foto’s. En daar zagen we Apen. Heel brutale dus maar snel de auto weer in. Een stuk verdrop gaf Paul aan dat aan de linkerkant het park was. Na 2 x door Silvia gefopt te zijn met de uitroep Kijk een giraffe, zagen we dan de eerste dieren, een soort herten. Even later een olifant! Mooi! Wel met de benen in het moeras maar duidelijk de rug en snuit. Daarna nog een plas met nijlpaarden met open bek. Daarna nog een groepje van 3 olifanten in de verte en dat was dan onze eerste kennismaking met de beesten in het park. Wat zal ons morgen te wachten staan? Naar ons onderkomen gereden, een nette 2-persoons kamer met w.c., wastafel en (koude) douche. In dit plaatsje is geen stroom. Ze werken met solar en aggregaten. De mannen hebben een terrasje opgezocht en wij vrouwen liepen door heel netjes afgewerkte “ poephuisjes” met rieten dak naar een uitloper van de Nijl. Een man daar vertelde dat de dieren van het park wel eens overstaken en langs de hutjes liepen. Het park is n.l. niet omheind. Gewoon de natuur daar. Schijnbaar zien de kinderen niet zo veel blanken. Ik wilde een kind een hand geven en hij raakte heel voorzichtig mijn vingers aan, net zoals een ander kind. Toch raar die witte vingers. Ze vonden het wel heel leuk als Silvia een schrikbeweging richting hen maakte met beide armen krom in de lucht en een gek gezicht en als ik me omdraaide en BOE riep. Dan voorzichtig weer terugkomen in afwachting van het volgende geroep. Zielig, 1 meisje rende echt huilend en angstig weg. Stomme Mzungu ook! Een man zat op de grond een visfuik te vlechten van en riet en een vrouw was in een teiltje haar haren aan het wassen. Een kind van 3 jaar had haar zusje achter op haar rug. Daarna naar de mainstreet (hoofdstraat) gelopen. Even zwaaien naar d emannen die achter een pot bier zaten en langs de kraampjes gelopen. Er kwam een man flink wankelend voorbij lopen met een fles (sterke drank?) in zijn hand. Aan hem gevraagd waar de Bijenkorf was, hij wees naar links ;-). Ook een terrasje gepikt (heerlijk vakantiegevoel) en gekeken naar de drukte op de straat. Toen naar de kamer voor een opfrismoment. De mannen hadden zich ondertussen verplaatst naar een ander terrasje en zaten daar in gesprek met een paar grappige zusjes die de eigenaren waren. Even later kwamen er nog zusjes bij en is Jos met ze op de foto gegaan. Dat vonden ze wel lachen. Om half 8 met z’n allen gaan eten. Rolex met meat en drinken voor 5,00 voor ons samen. Nog op een ander terrasje wat gedronken en toen naar bed. Maar voor het slapen eerst nog een soort van motjes vangen die in de klamboe zaten. (Ze zullen je ’s nachts eens in d emond kruipen, brrr) Omdat in dit plaatsje dus geen stroom is stond de aggregaat aan HERRIE! Jos valt natuurlijk gewoon in slaap en ik lig wakker tot dat ding om 01.45 stopt.

Op dinsdagmorgen om 7.30 een ontbijtje: brood, gekookt eitje, ananas, banaan, thee en koffie en om 8.30 het park in. Het park is ongeveer zo groot als de provincie Utrecht. Direct bij de ingang van het park zagen we al een olifant en aapjes. Helaas was er geen gids beschikbaar dus moesten we zelf de weg en de dieren vinden. Het dak van het busje open en met blote voeten op de bank. En dan door de kuilen, hotsen en botsen en auw, auw, auw onze rug, ribben, armen tegen de dakrand aan. Maja, je wilt het goed zien he! Terwijl Willem trouwens heel goed gereden heeft en heeft geprobeerd de kuilen zo veel mogelijk te vermijden. Ook bleef hij iedere keer staan als we dieren zagen zodat we foto’s konden maken. Even later zagen we verschillende soorten herten, , Ugandese Kops en buffels. Heel in de verte liepen giraffen. En dan staken olifanten de weg over, grote en kleine, heel mooi om te zien. Het mooiste is dat je de beesten in hun eigen natuurlijke omgeving ziet rondlopen. Lekker op hun gemak. Er waren trouwens ook erg mooie vogels in allerlei kleuren; rood, geel, blauw, zwart/wit.En er waren vogels die ontzettend grappige geluiden maakten. En daar giraffen van heel dichtbij. Hele mooie statige beesten die heel galant rondstappen. Prachtig!En maar blijven kijken of we leeuwen zien maar daar moet je schijnbaar erg vroeg voor opstaan. Langzaam verandert het weids landschap in een soort van struikgewas. Takken zwiepen tegen de bus. Een afslag gemist dus met een omweg kwamen we op de plaats waar de boot zou vertrekken. Daar zaten dus ontzettend brutale apen. Op een gegeven moment sprong er een door het raam de bus in, gevolgd door 2 anderen en Charlot zat nog in de bus en schrok natuurlijk enorm. Een aap jat een tros bananen en daar gingen ze de bus weer uit. Lachen! Maar nu ze het door hadden sprong de volgende de bus in en jatte een pak crackers, daar ging onze lunch! Om 14.00 uur de boot op voor een tocht over de Nijl. Heerlijk in het zonnetje op het bovendek. Heel veel Nijlpaarden in het water en ook een paar krokodillen. Langs de kant een kudde olifanten en buffels, herten en heel veel mooije vogels. Bij de waterval aangekomen zijn de meiden uitgestapt om naar de top van de waterval te klimmen. Jos, Andre en ik zijn met de boot teruggegaan. Jos zou ook klimmen maar omdat het inmiddels was gaan regenen zag hij daar van af. (Watje ;-)) Wij dus terug naar de plek waar het busje stond en met Paul en Willem naar de top van de waterval gereden. En ineens...daar zag ik....EEN LEEUW, EEN LEEUW Oh nee, sorry, het is een kei. Soms zie je gewoon wat je graag zou willen zien! Doordat het dus geregend had was de weg op een aantal plekken modder. Als er dan een tegenligger aan kwam moest je helemaal links gaan rijden(Ja, ook in Uganda wordt links gereden) en was het spannend of je weer de weg op kwam. Maar we hebben de top bereikt en de meiden waren blij om ons te zien. Ze hadden al 1 ½ uur gewacht. Paul is met Andre, Jos en mij nog naar de waterval gelopen en wauw, met wat een kracht kwam het water door de sleuf. Prachtig om te zien. Dezelfde weg weer terug gereden naar onze Lodge. Op een gegeven moment kwamen we niet verder, de wielen kregen geen grip op de weg. Allemaal uitstappen en toen lukte het wel. Aangekomen bij Sambiya Lodge een applaus voor onze driver Willem die de hele dag zo goed gereden had. De Lodge ligt in het park. We kregen een huisje met 3 bedden, w.c., wastafel en douche met koud water. De meisjes hadden een kamer en moesten 20 meter lopen voor toilet en douche maar dan wel met warm water. Het was echt een sjiek resort met een zwembad erbij. Het was inmiddels 18.30 en ik voelde me echt vies, dus hup, met de meiden het zwembad in en even lekker weken in het water. De mannen op het terras met mooi uitzicht op de tuin en uiteraard een biertje erbij. Omdat ik na het zwemmen graag een warme douche wilde, liep ik naar het gebouwtje van de meiden. Het was dus donker en in de struiken hoorde ik geritsel. We waren gewaarschuwd dat er dieren konden rondlopen. Ik dacht: niet aanstellen en doorlopen. Nog meer geritsel en toen hoorde ik takjes kraken. Me heel snel omgedraaid en zo vlug mogelijk naar ons huisje gelopen. Brrr...akelig! Het bleek dat de meiden het ook hadden gehoord. In ons eigen huisje onder de douche en dat bleek dus wel warm water te zijn. Ik voelde me daarna echt super schoon, heerlijk. Met z’n allen gaan eten, lekkere vers gebakken frietjes met een omelet en Jos een steak. Het was gaan regenen en we werden door een bewaker naar ons huisje gebracht zo’n 30 m. van het resort af. I.v.m. de wilde dieren mag je niet alleen lopen. Om 22.00 uur zou de stroom uitgezet worden dus lekker gaan slapen met flinke regen en onweer op de achtergrond. Maar goed dat we niet in het bed bij het raam lagen want dat was voor de helft nat ’s morgens.

’s Morgens riep Paul: kom eens buiten kijken. Er liepen 2 buffels achter het huisje. Een lekker ontbijtje met Spanish eggs (omelet met groenten) en om 7.45 uur zijn we weggereden. Eerst nog een goed uur door het park waar we nog veel apen op de weg hebben gezien. We zouden een korte stop hebben in Kampala om boodschappen in een grote (westerse) supermarkt te doen. Nou, dat is een hele lange stop geworden. Onderweg roken we verbrand rubber en Willem merkte dat er iets met de versnelling was. Dus maar heel rustig doorgereden tot aan een garage in Kampala waar we om 14.00 uur aankwamen. De versnellingsplaat was gebroken en nog iets anders kapot. En dus shoppen in die grote supermarkt. Jos en ik hadden het idee dat we in Italie in een grote supermarkt waren. Werkelijk alles te krijgen, van bloemkool tot stoomstrijkijzers. Toch vreemd als je weet dat dit voor zeker 90 % van de Ugandese bevolking onbereikbaar is. Toen iets eten, weer rondlopen, weer iets drinken en wachten tot de onderdelen gehaald en gemonteerd waren. En dan kun je blij zijn dat je niet In Nederland bent waar de zaak om 18.00 uur sluit. Hier gaan ze door tot het gemaakt is en dat was om 20.00 uur. Om 22.45 waren we op katajamba en hebben we met z’n allen Paul en Willem bedankt met een fles Gin voor de leuke dagen. Het was een echte mini vakantie! En met typen ben ik vanmidag gestopt en vanavond weer verder gegaan maar nu naar bed,we gaan slapen. Morgen vertellen we wat we vandaag gedaan hebben. Welterusten!

Goodmorning, how are you. I’m fine, how are you? De standaard openingszinnen in de morgen. Het is vrijdagmorgen 7.30 uur. Ik zit gewassen en gestreken in de huiskamer. Ja, die (....!!!!) hanen. Je bent er vroeg wakker door. We willen kijken of het lukt om vandaag op het blog te plaatsen, dus nog even typen.
De donderdagmorgen van Jos: Om 9.00 uur richting Makenke gelopen. Even gevraagd of een van de meiden mee ging maar zij gingen later en Charlot was al op de bouw. Door de regen van de afgelopen dagen was het een langer tochtje want je moest voorzichtig lopen. Het rode zand was modder geworden. Uitkijken waar je je voeten zet en soms wat slibberen. Bij de hal was alles gesloten. Niemand te zien. Dus even bij Charlot gaan kijken hoe het daar uitzag. De volgende week woensdag is de opening van het vrijwilligershuisje maar dan moet er nog veel gebeuren. De verf heeft niet goed gepakt dus het moet opnieuw gebeuren. Charlot zei dat er vanmorgen om 8.30 al iemand was geweest voor de “ welding” . Ja, toen was ik er nog niet. Terug gelopen naar de hal en nog steeds niemand te zien, bij het huisje van de jongens gaan kijken maar ook daar was niemand. Dus terug naar huis. Om 10.45 uur belde Paul dat er 4 cursisten waren. Dus maar snel er heen gegaan. Bij mijn opmerking dat ik er om 9.00 uur was werd niet gereageerd. Dit is dus Uganda. Snel de spullen gepakt en weer verder gegaan met het maken van lasnaden. Ook Richard kwam nog mee doen. Het is belangrijk dat ze de grondbeginselen goed onder de knie hebben dus we blijven oefenen en oefenen. Alleen door herhaling leer je goed lassen. En je merkt dat het steeds beter gaat en dat ze er plezier in hebben. De theorieman kwam nog even kijken en daarna de kunst van Paul nog even gelasd. Om 13.00 uur waren we klaar en samen met Charlot naar huis gelopen. Duidelijk aangegeven dat we morgen om 9.00 uur starten. Ik ben benieuwd. Yvonne: Ik zou om 10.00 uur in Soweto zijn om met de vrouwen armbanden te maken. Van te voren wilde ik nog naar de stad om de bestelde tangetjes te halen en gekleurd papier te kopen. Aan boda boda poolen gedaan. Ik liep met een man richting de boda’s en hij stelde voor om samen 1 boda te nemen. Ja, daar zit je dan met 2 Ugandese mannen op de brommer. Ik wel fijn achteraan! De Ugandese dames zitten trouwens met 2 benen aan een kant van de boda omdat dat veel eleganter is. Wij niet, hup, dat been erover en stevig zitten. Bij de winkel aangekomen bleken de tangetjes er niet te zijn. Ze komen zaterdag. O.K.. Nog zilverkleurige rondjes gekocht voor bij de kralen wasarvan ik dacht dat die alleen in Kampala te krijgen waren. Heel fijn dus dat nu in Jinja alle benodigdheden te krijgen zijn. Dan kan het ook allemaal voortgang hebben. Gevraagd waar ik papier kon kopen en de man van de winbkel zou wel mee lopen. Nou, een hele tocht door verschillende markten. En net zoals Jos al vertelde was het slibberen en af en toe bijna vallen. Het duurde dus allemaal langer en ik kwam pas om 10.45 uur in Soweto aan. Onderweg verschillende keren gedacht dat ik door de gladheid van de boda af zou donderen maar het is weer goed gegaan. De vrouwen hadden zich al verzameld onder de boom en zaten op een dekzeil en voor mij werd direkt een laag stoeltje neergezet. De voorbeelden laten zien en ze begrepen goed dat het belangrijk is om zich te onderscheiden zodat armbanden ook verkocht worden. Het goede nieuws kunnen vertellen dat de armbanden bij Flavours verkocht gaan worden. Ze reageerden blij en begonnen te klappen. Voor mij weer een moment om naar beneden te kijken want dan egint het te prikken in de ogen. Er was een vrouw, Betty, die een beetje de leiding nam. Zij heeft naar mijn idee de meeste ervaring en handigheid en zet andere vrouwen aan het werk. De vrouwen hadden al heel veel kralen gemaakt van het papier wat we de vorige week gekocht hadden en een aantal “ slierten” vol met kralen hingen te drogen. Eerst worden er lange driehoeken uit papier gesneden (grote vellen magazine papier). Deze worden van de lange kant naar de spitse kant opgerold en vast gelijmd zodat er een soort bolletje ontstaat. Daar komt een of ander spul overheen en daarna wordt er een laagje vernis overheen gedaan zodat het hard wordt. Laten drogen en de kralen zijn klaar. Met z’n allen dus een paar uurtjes verschillende soorten armbanden gemaakt. Ze hadden er duidelijk plezier in en lieten me diverse keren kijken of het ook goed was. Wat me opviel was dat de kinderen rustig op een afstandje blijven of door andere vrouwen worden opgepakt. De vrouwen die “ aan het werk” waren werden niet gestoord. Dit zie je ook op andere plaatsen, kinderen horen er niet bij als volwassenen met elkaar bezig zijn en dat weten ze. Weer allerlei taferelen om me heen. Een baby van 2 weken had in de deken gepoept. Er werd een teiltje met een laagje water gehaald, de baby werd helemaal gewassen en kwam met blote billen weer in een nieuwe doek. Een vrouw was tomaten aan het snijden met een groot mes en haar kind zat tegen haar aan geleund, zouden wij te gevaarlijk vinden. Even later zit een ander kind met dat grote mes iets te snijden. Voor ons ziet het er gevaarlijk uit maar hier groeien ze er mee op. Dat wil niet zeggen dat het altijd goed gaat! Om 12.45 uur afscheid genomen en afgesproken dat ik vrijdagmorgen om 10.00 uur terug kom. Nog wat kralen mee genomen om thuis nog te freubelen. Ondertussen Jos gebeld die nog niet klaar was en gezegd dat Hij Richard kan vragen om om 14.00 uur naar ons huisje te komen. Richard is een van de straatjongens die door Kisoboka opgevangen worden en hij maakt van zaden armbanden. Hij wilde ook graag “ leren” . Ik kwam gelijk met Jos thuis en even later kwam Richard al. Hij heeft een boterham met kaas mee gegeten en daarna heb ik hem wat spullen gegeven en laten zien wat hij zou kunnen doen als hij het leuk vindt. Nou, leuk vond hij het! We hebben 2 uur samen “ gewerkt”. Tussendoor naar de markt om een opbergdoosje te kopen en hem spullen mee gegeven. Marjorie en Silvia vertelden later dat hij super blij was en trots alles had laten zien. Maar ook al aan de slag was gegaan. Het is een jongen die graag iets wil doen. Voor mij de uitdaging of er ook voor hem een verkoopplek gevonden kan worden. Nu verkoopt hij alleen aan de vrijwilligers en dat zet geen zoden aan de dijk! Een klant erbij dus en dan merk ik dat de tijd begint te dringen. Nog een week te gaan en nog zo veel willen doen. Dat wordt dus overdragen. Marjorie gaf al aan er iets in te willen doen dus dat komt helemaal goed. Toen ik met Richard bezig was (en Jos in het zonnetje zat, hij zei tegen Richard dat hij net zo’n kleur als hem wilde )zat het demente vrouwtje op een meter afstand in het gras. Ik hoorde iets, keek en ze was aan het overgeven. Oh. Tja! Grelukkig kwam Pieter er aan en het stukje gras werd helemaal weggeschept en er kwam nieuw zand op. Ze was ziek! Tja, dat is dit plekje he! Om 17.00 uur zijn we met buurmeisje Maria naar Makenke gelopen waar Silvia aan het oefenen was met een groep scholieren voor een dans. Veel kinderen waren aan het kijken en heel veel kinderen hadden hun kleiner broertje of zusje op de rug of aan de hand. Jos had het fototoestel bij zich en de kinderen willen dan heel graag op de foto en zichzelf weer terug zien. Er was ook oudere jeugd die heel graag in groepjes op de foto wilden. Terug bij het huisje gaan typen tot Marjorie en Silvia kwamen. Samen gaan koken: peultjes met kippenbouten en ondertussen nog een voorbeeld armband gemaakt. Om 22.30 het bed opgezocht. Moe maar voldaan!

En het programma van vandaag: Jos om kwart voor 9 naar Makenke voor de cursus. Ik de foto’s nog op de stick zetten en dan naar Soweto. Zo juist met Catharine afgesproken dat we vanmiddag om 16.00 uur naar de stad gaan om een jurk aan te meten voor mij. Jos heeft dan een voetbalwedstrijd. Jos komt na de cursus naar de stad en ik ga van Soweto uit en dan gaan we het verslag plaatsen in het internetcafe. Bij Flavours een afspraak maken met Anneke om de volgende week met een paar vrouwen te komen. We hebben gehoord dat het vandaag in Nederland 37 graden wordt!? Pffff, hou allemaal het hoofd koel en wacht gewoon tot het weer over is. Alweer bedankt voor het lezen en de reacties, Erg leuk! Wij gaan onze laatste week in! Groetjes van ons. X